ανακούφιση...

Προτιμώ κάποιος να πεθαίνει και να ανακουφίζεται, να ξαλαφρώνει, να παύει να εξαρτάται από τους δικούς του, όταν δεν πρόκειται να επιστρέψει... Είναι μερικές φορές που φτάνεις στο αμήν, και δεν μπορείς πια να λυπηθείς πραγματικά για τον δικό σου που έφυγε. Εκεί, στο όριο υπομονής και κούρασης, εκεί πρέπει (ίσως) να φεύγεις.