Η κρυφή μαγεία του εαυτού

Δυο άνθρωποι, μια καθωσπρέπει κουρασμένη εργαζόμενη κι ένας πακιστανοειδής πωλητής χαρτομάντηλων περπατούν στη νησίδα του φαναριού, και στιγμιαία σού μοιάζουν ότι βαδίζουν παρέα। Ο ανομολόγητα τσίπης "πελάτης" σου σού μιλάει διπλωματικά κι ευγενικά γιατί έτσι πρέπει, κι εσύ του απαντάς εξίσου γλοιωδοευγενικά και οι άλλοι που σας ακούνε αηδιάζουν, όπως αηδιάζεις κι εσύ, και αυτοθαυμάζεσαι για την ανοχή σου, και μετά γυρνάς την πλάτη και βρίζεις, από μέσα σου πάντα। Η γνωστή σε ρωτάει πώς πάει η ζωή σου και η απάντηση είναι καλά, και η επόμενη ερώτηση είναι πώς είναι τα λεφτά, και κάνεις πως δεν ακούς, η συζήτηση είναι στο τηλέφωνο κι έτσι μπορείς να μορφάζεις ελεύθερα। Τους σιχαίνεσαι και το δείχνεις και λίγο, όχι πολύ, ίσα ίσα για να μη νιώθεις φυλακισμένος। Γυρίζεις πίσω σπίτι και ανακουφίζεσαι που δε χρειάζεται να δώσεις εξηγήσεις। Λαχταράς λίγη ελεύθερη απόλαυση, βάζεις το πιο επαναστατόφιλο κομμάτι και χτυπιέσαι, στο γραφείο, λόγω συσσωρευμένης κούρασης। Το μυαλό δεν κουράζεται όμως। Ξέρει να ξεδίνει ,να γοητεύεται από τα μικρά γλυκά ερεθίσματα που βρίσκει, ή μάλλον εφευρίσκει ο εαυτός σου। Και η πλέιλιστ μεταλλάσσεται, χωρίς να το προσπαθήσεις, τώρα ακούς ξέφρενα χαρούμενα κομματάκια, ξεδίνοντας αφήνεις χώρο στα ωραία μαγικά του εαυτού σου να αναδυθούν, και μετά απορείς πού βρίσκεται όλη αυτή η μαγεία, και ξέρεις πως όση βρωμιά και να δεις γύρω σου, μέσα σου δεν ζει άλλος παρά μια καθαρή, επαναστατική ιδέα που έμαθε αναγκαστικά να προσαρμόζεται। Χαμαιλέων εν όψει του "πολιτισμού", εκείνου του χυδαίου πολιτισμού, που γεννήθηκε όταν οι άνθρωποι απέκτησαν λεφτά και τούς έπεισαν ότι δεν κάνει καλό να ξεδίνεις। Και μετά απλά αδιαφορείς για όλα γιατί δεν σ' ακουμπούν περισσότερο από όσο τα αφήνεις, και απολαμβάνεις την πιο ωραία γουλιά καφέ της ημέρας। Εκείνη τη μη αγχωμένη, την απολαυστική γεύση της προσωπικής σου επανάστασης।