Κρίση, το ξεστομίζω

Η λεγόμενη κρίση με αφήνει σε παγερή αδιαφορία। Γιατί αυτοί που φωνάζουν είναι αυτοί που ευθύνονται, αυτοί που δε μπορούν να διαμαρτυρηθούν είναι οι πιο ηττημένοι। Η νοοτροπία της δουλοκρατίας, της εθελούσιας σκλαβοποίησης, του ραγιά, είναι που με αηδιάζει। Δεν συμμερίζομαι εκείνους που θλίβονται σε καιρό κρίσης। Όχι। Όχι γιατί απέχω, όχι γιατί δεν με αγγίζει, αλλά γιατί υπάρχω και μπορώ να υπάρχω σε οποιεσδήποτε συνθήκες, δε με τρομάζει κανένα ζόρι, και βρίσκω την κρίση απελευθερωτική ως προς το ενδεχόμενο να βρεις το κίνητρο να αλλάξεις μια ζωή για την οποία σε κρίση ή ξεκρίση θα γκρίνιαζες। Είμαι εδώ και θα μείνω όσο μπορώ για να δημιουργώ με τη ζωή μου ένα κομματάκι χαμόγελου, ένα κομματάκι ενσυνείδητης ανεμελιάς, καταλαβαίνω αλλά μου αρέσει να κάνω ότι δεν καταλαβαίνω। Όταν φεύγεις το σπίτι ερειπώνει, και ό,τι έχεις με καιρό και κόπο χτίσει, δεν το παρατάς ελαφρά την καρδία। Δεν ντρέπομαι να είμαι κομμάτι αυτής της κοινωνίας, γιατί νιώθω ότι με τον τρόπο μου συνεισφέρω- στην καλή της πλευρά। Κι αν ήμασταν περισσότεροι στην καλή της πλευρά, θα ήταν αλλιώτικα। Θέλω να φέρω κι άλλους στην πλευρά μου।
Δε μου αρέσουν τα κόμπλεξ। Κομπλεξικός άνθρωπος σημαίνει κατά βάση άτυχος άνθρωπος। Αυτοκαταδικασμένος σε τροχιά θλίψης। Προκαλείς την ατυχία σου। Η ψυχική υγεία είναι ισότιμη με τη σωματική υγεία। Κλαίω όταν βλέπω ανθρώπους που αγαπιούνται να χωρίζονται από το θάνατο ή την τρέλα। Κλαίω όταν ψάχνω να βρω την υπομονή μου για να τα καταφέρω, αλλά μετά τη βρίσκω। Και πάμε μαζί, με υπομονή, αρκεί να ξέρεις για τι την κάνεις।
Δε θα φύγω αν δε σιγουρευτώ ότι έκανα τα πάντα για να μείνω।
Είμαι κομμάτι της αλλαγής που θέλω να πετύχω। Κι έτσι δεν κατηγορώ κανέναν για τις δικές μου δυσκολίες। Εύρημα συνηθισμένο στη γενιά μας।
Και αν μέσα στην τροχοπέδη της καθημερινότητας χάνω την καλλιτεχνική μου έμπνευση, δεν πειράζει। Δεν είμαι αστείρευτη, ούτε στον κόσμο μου। Θα επιστρέψουν και οι λαχταριστοί μου στοχασμοί όταν χρειαστεί। Για την ώρα απολαμβάνω να καλωσορίζω και να αποχαιρετίζω τους ανθρώπους που τολμούν (θέλοντας και μη) να αλλάξουν κάτι στη ζωή τους। Είναι ωραίο να τελειώνουν πράγματα, ακόμα και αναγκαστικά। Αλλιώς δε θα υπήρχε το περιθώριο της καινούριας αρχής।
Είναι περίεργο να μη φοβάσαι, έστω και αν αυτό το νιώθεις στιγμιαία। Είναι αυτό που κερδίζεις μετά από κάμποσα ζόρια, και είναι αυτό που σε κάνει να είσαι σίγουρος ότι μπορείς να τα καταφέρεις। Κι αν άλλοι τα καταφέρνουν πιο εύκολα από εσένα, χωρίς να προσπαθήσουν, η δική σου προσωπική επιτυχία δε μειώνεται । Καθένας έχει τα μέτρα του και τα σταθμά του, και η επιτυχία επισφραγίζεται ακόμα και στους πιο μικρούς, ανόητους στόχους। Κι αν οι άλλοι είναι ανικανοποίητοι και ψάχνουν λαγούς με πετραχείλια, κρίμα.