Νάμμπ...

Είναι υπεροχη η κρύα Κυριακή, το κρύο με πιρουνιάζει στο σπίτι των ανέμων, ωστόσο ο χειμώνας ήταν πάντοτε η εποχή μου... Λατρεύω την αναλαφρότητα του καλοκαιριού, αλλά μου αρέσει περισσότερο το βιαστικό αναγκαστικό ξεγύμνωμα του χειμώνα, η απόλαυση του να μπαίνεις σε μια ζεστή καφετέρια, ο καφές που αχνίζει, οι κουνέντες κάτω από τη λάμψη μιας σόμπας... Λατρεύω την ελαφρότητα των παιδιών, την αεικινησία τους, την λαχτάρα τους να καταστρέψουν και να φτιάξουν από την αρχή το οτιδήποτε॥ Κάτι που δεν έχουν οι μεγάλοι, γιατί έχουν κοπιάσει για το οτιδήποτε, κι αυτό τους κάνει να λυπούνται να αλλοιώσουν οτιδήποτε, είτε τους αρέσει είτε όχι... Οι θυσίες που έχεις κάνει σε κάνουν να νομίζεις ότι σου αξίζει αυτό που έχεις καταφέρει, με μια μικρή φοβία πως αν τα γκρεμίσεις όλα και αρχίσεις εξαρχής δε θα φτάσεις στο ίδιο επίπεδο। Μ αρέσει να ξεκινάω από την αρχή, κουβαλώντας μέσα μου την ευχαρίστηση του παρελθόντος, τους ανθρώπους με τους οποίους, λόγω περιστάσεων, ήρθα κοντά। Ουδείς αναντικατάστατος, οφείλεις να το μάθεις κάποια στιγμή। Κοιτάζω και ξανακοιτάζω το μέλλον με μια υποψία παιδικότητας, που δε θέλω να χάσω στην πορεία। Κουρνιάζω μέσα σε φοιτητομαγαζιά κι ας μου λένε ότι μεγάλωσα, μα εγώ θελω να ορίζομαι όπως γουστάρω και καμία ηλικία δε με κάνει τίποτα, σημασία έχει πώς νιώθω εγώ। Μου αρέσει το κρύο, γιατί μ' αγκαλιάζεις πιο εύκολα και το δέχομαι πιο εύκολα। Καλωσήρθες χειμώνα, ένας ακόμη χειμώνας που θέλω να ζήσω έντονα। Τζαστ λάικ α τσάιλντ...