Ξαφνικά άρχισες να λες όχι. Γιατί έρχεται η ώρα που δεν μπορείς να κάνεις ό,τι κάνουν οι άλλοι, δεν έχεις πια το στέγαστρο της φοιτητικής ζωής, μια δικαιολογία να μη βλέπεις κάποια πράγματα στη ζωή. Λες ξεψυχισμένα "θα τα δω από αύριο". Αλλά, απόψε, κάνεις ότι δεν βλέπεις.

Μακάρι να μπορούσες να μη νιώθεις θυμό, να ξαναγινόσουν πάλι λίγο παιδί, να μην ήσουν τόσο κυνική, να μπορούσες να δεις σε αυτούς που δε χωνεύεις (συνειδητοποιημένα και με επιχειρήματα πια) και πάλι μια σπίθα αγάπης. Αλλά δεν την αντέχεις γιατί τους είσαι ήδη θυμωμένη. Οπότε κι αν τη βλέπεις, κάνεις ότι δεν τη βλέπεις.

Κάποιοι άνθρωποι μπαίνουν στη ζωή σου για να σου θυμίσουν πως έχεις κάνει λάθη, παλιότερα, με την ίδια φάρα ανθρώπων και εδώ τεστάρεσαι να δεις αν έμαθες τίποτα. Δεν θα τα καταφέρεις να αποδείξεις ότι άλλαξες, το ξέρεις ε? Και κάνεις ότι δεν τους βλέπεις.

Κάποιοι άνθρωποι που θα συναντήσεις θα είναι πολύ κακοί άνθρωποι....Τους φοβάσαι. Και κάνεις ότι δεν τους βλέπεις.

Κάποιοι άνθρωποι θα αγαπάνε τόσο πολύ τον εαυτό τους που αν τους αγαπήσεις θα σου βγάλουν το λάδι. Και όταν βλέπεις τι συμβαίνει, είναι τόσο αργά ακόμα και για να το πιστέψεις. Και κάνεις ότι δεν βλέπεις.

Ξέρεις ότι κάνεις μαλακίες και ότι χάνεις το χρόνο σου από μια αφέλεια να μη χαλάσεις χατίρι σε κανέναν. Ο χρόνος περνάει. Η μούρη σου σου δείχνει τι νιώθεις. Θαμπά μάτια, χλωμάδα, απεριποίητα από βδομάδες φρύδια και αταίριαστα σκουλαρήκια φορεμένα στη βιασύνη της ανίας σου. Κοιτάζεσαι στον καθρέφτη να δεις πώς σε βλέπουν οι άλλοι στο δρόμο. Αλλά δεν βλέπεις.