Έλεγες... πως μ αγαπάς...
Και μετά σιωπή. Η πνιγερή σιωπή που σε κάνει να θες να ουρλιάξεις. Αδιέξοδες καταστάσεις στις οποίες επιμένεις, μέχρι να βρεις μια μεγάλη στιγμή το μεγάλο θάρρος για τη μεγάλη απόφαση. Και να πεις το μεγάλο "αλλάζω". Οι μελωδίες τώρα είναι πιο μελαγχολικές παρά το ότι έχουν τις ίδιες ελάσσονες συγχορδίες με παλιά. Οι βόλτες γίνονται τροχοπέδη που σε πνίγει. Σκέφτεσαι την υπομονή, την αγάπη, τον εαυτό σου, και τη δύναμη με την οποία κοιτάζεσαι στον καθρέφτη. Ψάχνεις τη μεγάλη απόδραση μα όλοι οι δρόμοι είναι γύρω από αυτό το παλιοσημείο μηδέν. Και φοβάσαι τρομερά να αλλάξεις τις συντεταγμένες σου. Και η κούραση σού κάνει διαλείμματα από τις σκέψεις που σε ρουφάνε.
Ψάχνω μανιωδώς στο απόγευμά μου, στην κάθε μέρα μου, την ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλά. Και τον τρόπο να βγω από αυτή την κατάσταση που άλλοι αποκαλούν "τέλμα", άλλοι "ανάγκη ανανέωσης" και εγώ "αδιέξοδο". Από τη μία είναι μια ευκαιρία ανανέωσης, δε φοβήθηκα ποτέ την καινούρια αρχή, όσο το θλιβερό τέλος. Εκείνη τη λεπτή κόκκινη γραμμή (πόσο ειρωνικά κοινότοπη παρομοίωση)... Και προσεύχομαι να δω κάτι που θα μου δώσει τη δύναμη, κάτι να με ξεσηκώσει. Και οι μέρες περνούν όπως και πριν, μόνο που η οργή μπούχτισε και βγαίνει προς τα έξω μου.
Γύρω συμβαίνουν διάφορα, μια στυγνή δολοφονία μέχρι να την ξεχάσουμε και να πάμε στο πρώτο χειμερινό σινεμά, μωρά που χρειάζονται αίμα κι αιμοπετάλια και το ανεβάζουν στο facebook αλλά ανάθεμα κι αν πήγε κανείς τους να δώσει. Συζητήσεις και πηγαδάκια στη δουλειά, και χαζογέλια ανάμεσα, και κανείς από εμάς δεν ανοίγεται τόσο ώστε να εκτεθεί. Άνθρωποι με απορίες και άνθρωποι με άγχος. Και άλλοι, που δε θα σου πουν ποτέ τη φρίκη που πέρασαν. Και άλλοι που μάχονται ενάντια στην φρίκη τους και αναζητούν πάντα το ιδανικό. Αλλά δεν ξέρω αν το βρίσκουν και τι λένε στις κουβέντες με τον εαυτό τους τα βράδια.
Μεγάλωσα με μια αποχή από τα αληθινά προβλήματα, κάνοντας τον εαυτό μου ήρωα της κάθε καθημερινότητας του κάθε καημένου, προσπαθώντας να υπερσκελίσω κάθε τρυπούλα ενός συστήματος που έμπαζε. Έτσι, για να βάζω το λιθαράκι μου στο μεγάλο οικοδόμημα που ονειρυόταν το χαζό παιδί μέσα μου. Και ακόμη και τώρα δεν παραιτούμαι από τις ανόητες ιδέες μου. Μόνο που ψάχνω να μπαζώσω τις τρύπες που μου άφησαν οι πληγές πάνω μου, και δε βρίσκω τα υλικά. Δε βρίσκω καν το κουράγιο να το παραδεχτώ για να ζητήσω βοήθεια. Πετάω ένα ψυχρό "καλά" για να συνεχίσω να πορεύομαι και μετά λέω πως θα ανατείλλει μια καινούρια μέρα.
Και ανατέλλει, αλλά είναι σαν την προηγούμενη.
Δε βαριέσαι, λέω μετά. Θα τα καταφέρω. Όλοι κάπως τα καταφέρνουν. Αρκεί να βρω κάποια στιγμή το θάρρος, να συμφιλιωθώ με το χρόνο, και να πληρώσω κι εγώ λίγο για το χώρο που απαιτώ.
Και μετά σιωπή. Η πνιγερή σιωπή που σε κάνει να θες να ουρλιάξεις. Αδιέξοδες καταστάσεις στις οποίες επιμένεις, μέχρι να βρεις μια μεγάλη στιγμή το μεγάλο θάρρος για τη μεγάλη απόφαση. Και να πεις το μεγάλο "αλλάζω". Οι μελωδίες τώρα είναι πιο μελαγχολικές παρά το ότι έχουν τις ίδιες ελάσσονες συγχορδίες με παλιά. Οι βόλτες γίνονται τροχοπέδη που σε πνίγει. Σκέφτεσαι την υπομονή, την αγάπη, τον εαυτό σου, και τη δύναμη με την οποία κοιτάζεσαι στον καθρέφτη. Ψάχνεις τη μεγάλη απόδραση μα όλοι οι δρόμοι είναι γύρω από αυτό το παλιοσημείο μηδέν. Και φοβάσαι τρομερά να αλλάξεις τις συντεταγμένες σου. Και η κούραση σού κάνει διαλείμματα από τις σκέψεις που σε ρουφάνε.
Ψάχνω μανιωδώς στο απόγευμά μου, στην κάθε μέρα μου, την ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλά. Και τον τρόπο να βγω από αυτή την κατάσταση που άλλοι αποκαλούν "τέλμα", άλλοι "ανάγκη ανανέωσης" και εγώ "αδιέξοδο". Από τη μία είναι μια ευκαιρία ανανέωσης, δε φοβήθηκα ποτέ την καινούρια αρχή, όσο το θλιβερό τέλος. Εκείνη τη λεπτή κόκκινη γραμμή (πόσο ειρωνικά κοινότοπη παρομοίωση)... Και προσεύχομαι να δω κάτι που θα μου δώσει τη δύναμη, κάτι να με ξεσηκώσει. Και οι μέρες περνούν όπως και πριν, μόνο που η οργή μπούχτισε και βγαίνει προς τα έξω μου.
Γύρω συμβαίνουν διάφορα, μια στυγνή δολοφονία μέχρι να την ξεχάσουμε και να πάμε στο πρώτο χειμερινό σινεμά, μωρά που χρειάζονται αίμα κι αιμοπετάλια και το ανεβάζουν στο facebook αλλά ανάθεμα κι αν πήγε κανείς τους να δώσει. Συζητήσεις και πηγαδάκια στη δουλειά, και χαζογέλια ανάμεσα, και κανείς από εμάς δεν ανοίγεται τόσο ώστε να εκτεθεί. Άνθρωποι με απορίες και άνθρωποι με άγχος. Και άλλοι, που δε θα σου πουν ποτέ τη φρίκη που πέρασαν. Και άλλοι που μάχονται ενάντια στην φρίκη τους και αναζητούν πάντα το ιδανικό. Αλλά δεν ξέρω αν το βρίσκουν και τι λένε στις κουβέντες με τον εαυτό τους τα βράδια.
Μεγάλωσα με μια αποχή από τα αληθινά προβλήματα, κάνοντας τον εαυτό μου ήρωα της κάθε καθημερινότητας του κάθε καημένου, προσπαθώντας να υπερσκελίσω κάθε τρυπούλα ενός συστήματος που έμπαζε. Έτσι, για να βάζω το λιθαράκι μου στο μεγάλο οικοδόμημα που ονειρυόταν το χαζό παιδί μέσα μου. Και ακόμη και τώρα δεν παραιτούμαι από τις ανόητες ιδέες μου. Μόνο που ψάχνω να μπαζώσω τις τρύπες που μου άφησαν οι πληγές πάνω μου, και δε βρίσκω τα υλικά. Δε βρίσκω καν το κουράγιο να το παραδεχτώ για να ζητήσω βοήθεια. Πετάω ένα ψυχρό "καλά" για να συνεχίσω να πορεύομαι και μετά λέω πως θα ανατείλλει μια καινούρια μέρα.
Και ανατέλλει, αλλά είναι σαν την προηγούμενη.
Δε βαριέσαι, λέω μετά. Θα τα καταφέρω. Όλοι κάπως τα καταφέρνουν. Αρκεί να βρω κάποια στιγμή το θάρρος, να συμφιλιωθώ με το χρόνο, και να πληρώσω κι εγώ λίγο για το χώρο που απαιτώ.
No comments:
Post a Comment