Η πιο φιλόξενη αγκαλιά. Στις δύσκολες στιγμές, όσους κι αν έχεις για να σε ακούσουν, δεν θέλεις να μιλήσεις. Μια αγκαλιά θέλεις γαμώτo.
Δεν είσαι εδώ...
Καλά κάνεις. Τρομάζω και που το παραδέχομαι.
Σε όλα αυτά τα τόσο καινούρια, που είσαι αγάπη μου να τα μοιραστώ μαζί σου? Έπαψες να είσαι η σχέση μου, έπαψες να είσαι και άνθρωπος δικός μου, ε? Έτσι πάει φαίνεται.
Παραδέχομαι ότι φοβάμαι, και ακόμα και αυτό με τρομάζει. Ποτέ δεν προλάβαινα να το σκεφτώ. Αποδέχομαι ότι είναι φυσιολογικό να φοβάσαι. Μα δεν φοβόμουν παλιά. Ή δεν το έλεγα στον εαυτό μου.
Από πότε άρχισα να φοβάμαι?
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment