feels like child spirit

Απολογισμός του Σαββατοκύριακου... Τα όνειρα και τα σχέδια του πρωινού της Κυριακής σβήνουν στο μποτιλιάρισμα της επιστροφής, στην ζαλάδα του ήλιου, στην κούραση της εβδομάδας που δεν έχει ξεκινήσει. Όσο ξεκουράζομαι, τόσο πιο κουρασμένα περιφέρομαι. Ασύμβατο. Εσύ μέσα, κάνεις μπάνιο, κι εγώ σκέφτομαι τις σκέψεις που πάντα απέφευγα. Χρόνια ολόκληρα πέρασαν με τις ίδιες φιλοδοξίες, που θάφτηκαν μέσα μου με το πρόσχημα της υπομονής. Μισώ τους παρασιτικούς ανθρώπους, τους ανθρώπους που με τη δικαιολογία της αδυναμίας σε βάζουν να το παίξεις δυνατός και να τους ανεχτείς. Πού σε χάνω, πού σε βρίσκω.... Και πάλι όμως προσπαθώ... Να είμαι εδώ, να μην κλείνομαι .Δεν είναι καλό να κλείνεσαι. Δεν είναι δύσκολο να το πάθεις αν νιώσεις ότι δεν σε καταλαβαίνουν. Σπάνια μου συμβαίνει. Δεν είμαι άνθρωπος για μεγάλα ζόρια, τα ζόρια τα βάφτιζα πάντα περιπέτειες. Θα κοιμηθώ και θα σκέφτομαι το γλυκό παιδάκι που σε μερικά χρόνια θέλω να κάνω... Όχι λόγω μητρικού ενστίκτου. Αλλά γιατί ζηλεύω αφάνταστα τα παιδιά, που ακούραστα, με ενθουσιασμό, αναστατώνουν τον κόσμο όλο. Κανένας ενήλικος δεν μπορεί να το καταφέρει πια χωρίς να φανεί τουλάχιστον γελοίος. Παιδί θέλω να' μαι.