Σάββατο στην πόλη, μεσημέρι στο δωμάτιο. Χαλάρωση απελπισίας σε μια πόλη που σήμερα καίγεται. Βουτιές να ξεπλυθεί ο ιδρώτας, να εξαγνιστεί ο χειμώνας που πέρασε, να μαλακώσει αυτός που θα ρθει. Δεν ξεθωριάζει έτσι, θέλει νησί και αλκοόλ. Φωτογραφίες που μένουν και άλλες που δεν τραβιούνται ποτέ. Καθετί στο οποίο ξοδεύεις τις στιγμές σου, έρχεται και ξανάρχεται στο μυαλό σου, εκείνες τις ώρες που στέκεσαι σε ένα μισοσκότεινο δωμάτιο εσύ και οι φωνές απ΄εξω, στην αρχή είσαι νευρικός, μετά εξαντλείσαι, συμμαζεύεσαι, δεν μπορείς να διαμαρτύρεσαι συνεχώς. Κανείς δε σε βαστάει όταν είσαι φορτικός. Άσε τους άλλους να κάνουν φασαρία, αν εσύ δε μπορείς.
Σάββατο και έξω φως. Μέσα μουσική σκοτεινή, να ισορροπήσω την υπερένταση των άλλων ημερών. Πάντοτε μιλάω, σχολιάζω, συμμετέχω. Θέλω να απέχω και λίγο, όχι να κλειστώ, αλλά λίγο να παρατηρώ, να μη με βλέπουν, να κλείσω τηλέφωνα και ιστορίες.
Αν απέχεις, το πληρώνεις, το ξέρεις. Ε και τι έγινε?
Θαυμάζω τους ανθρώπους που έχουν περισσότερη όρεξη από εμένα. Και λυπάμαι τους πολλούς υπόλοιπους. Λυπάμαι τη μιζέρια που σε δυσκολεύει να δεις πόσο γειτονεύει είναι το άγχος στην κατάθλιψη. Πόσο απολαμβάνεις τις καθημερινές σου ασχολίες, ανθρωπάκο? Κι αφού δεν τις απολαμβάνεις, τι σε κάνει να πιστεύεις ότι κάποτε θα τις απολαύσεις?
Θέλω να φωνάξω στον κόσμο να απολαμβάνει. Θέλει ζόρισμα στην αρχή για να το μάθεις, αλλά μετά βρίσκεις το δρόμο σου. Κι αν στενέψει κι ο δρόμος σου, ακόμα καλύτερα, δεν έχεις και περιθώρια για άσκοπα οχτάρια.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment