Oceana

Κρυώνω. Δεν κάνει κρύο.
Σαν οι σκέψεις των ημερών να σιγοτρέμουν εντός μου
κι εγώ αναρριγώ.

Οι πόλεις που έζησα είναι τρεις.
Ως τώρα.

Τίποτα από αυτά που κρατάνε πολύ
δεν είναι άμοιρα άσχημων στιγμών.

Φοβιστική η ιδέα της μονιμότητας.
Αμφιβολίες και αντιρρήσεις εντός μου,
σύγχυση, ιδέες από γραμμένα συνθήματα σε κοινόχρηστες τουαλέτες.

Ζωή.
Ανάσες που σπάνε το κιχ της σιωπής.
Ο άτεχνος τρόπος που η συντροφιά μπορεί να γίνει ανιαρή,
τότε που θέλεις μόνο να στέκεις ακίνητος απέναντι στο τίποτα,
περιμένοντας τα πάντα, από αύριο όμως.

Ξέθαψε λίγο εγωισμό για να ερεθίσεις τη μέρα σου.
Και μετά πήγαινε να προσευχηθείς για να νιώσεις τη λύτρωση της ταπείνωσης.

Θα κυνηγώ πάντα τον επόμενο προορισμό,
γιατί μου αρέσει η ταυτότητα του περαστικού.
Κανείς δε σου ζητά όταν ξέρει πως θα φύγεις.
Εκτός αν έχει όντως κότσια.

Να γελάς. Τις λιγοστές αυτές νύχτες που αναβλύζει η νύχτα μυρωδιες,
και εσύ περιστρέφεις το κεφάλι σου σαν να γίνεται μασάζ στις σκέψεις σου,
να γελάς, είναι ντροπή να μη γελάς.
Κι είναι ντροπή οι άνθρωποι που δεν ξέρουν να γελούν.

Το νιώθω πως φεύγεις.
Προσεύχομαι για σένα να μην πόνεσες πολύ.
Να μην κατάλαβες τίποτα.
Αν μου επιτρέπεις, θα σε συλλογίζομαι καμιά φορά,
και θα σε νιώθω πλάι μου μερικές φορές,
εσένα που δε σε γνώρισα καλά, την αξιοπρέπειά σου, το τραγούδι σου, την πάλη σου με το παράλογο,
την ταπεινότητά σου.
Και θα προσπαθήσω να μην αφήσω κανέναν πια να υποφέρει όπως εσύ.

.