Αυτή η περίοδος σηματοδοτείται από τη φράση "τίποτα δε μου αρέσει". Δηλαδή, κατά συνθήκη, με ενοχλεί η ατέρμονη ενασχόληση με κάτι που κατά τ' άλλα με τραβάει.
Αλλά δε μ' αφήνει να αναπνεύσω, να νιώσω ελεύθερος άνθρωπος
Και όταν κάτι δε σ αφήνει να αναπνεύσεις, πόσο πια να το αγαπάς, λέω....
Στο τέλος καταλήγεις να αγαπάς ένα απομεινάρι, και πριν το καταλάβεις, το απομεινάρι έχεις γίνει εσύ.
Ξεψαχνίζω τις πτυχές της καθημερινότητάς μου στην εργασία για να βρω ποια με ευχαριστεί, και , τί έκπληξη, δε μου αρέσει καμία. Και βαδίζω στα συννεφάκια της σκέψης ότι μια μέρα θα πάρω τη μεγάλη απόφαση να αλλάξω.
Ακούω τον εαυτό μου να ωρύεται ανάμεσα στην κούραση, αυτή την ανυπόστατη ξεφτίλα που καταργεί κανόνες σωματικής και ψυχικής υγιεινής, το ατελείωτο τρέξιμο σε συνθήκες χάους, σαν να είσαι σε έναν πόλεμο, και όπως σε κάθε πόλεμο, αναρωτιέσαι γιατί να γίνεται όλο αυτό. Και πριν αντιδράσεις έχεις απλά πέσει ξερός από την κούραση.
Και μετά σκέφτομαι τα συναισθηματικά βαμπίρ, τους ανθρώπους που σου δίνουν 5 για να σού πάρουν ύπουλα (και άθελα) 50. Δύσκολα πιάνεται η ψυχή μου σε κλουβιά. Αλλά ενίοτε πιάνεται.
Είμαι εκτός εποχής. Ε, και να βρισκόμουν σε μια αμμουδιά στην Ταϋλάνδη, μέσα στο γαλάζιο ή κάτω από το κίτρινο του ήλιου, πάνω σε εκείνο το αμμουδερό το χρώμα, να ακούω Black out days και να χορεύω σε έναν ρυθμό που θα ορίζω μόνο εγώ.
Θα κοιτάζω μακριά και δε θα βλέπω τίποτα, νιρβάνα και Άγιος ο Θεός.
Αλλά δε μ' αφήνει να αναπνεύσω, να νιώσω ελεύθερος άνθρωπος
Και όταν κάτι δε σ αφήνει να αναπνεύσεις, πόσο πια να το αγαπάς, λέω....
Στο τέλος καταλήγεις να αγαπάς ένα απομεινάρι, και πριν το καταλάβεις, το απομεινάρι έχεις γίνει εσύ.
Ξεψαχνίζω τις πτυχές της καθημερινότητάς μου στην εργασία για να βρω ποια με ευχαριστεί, και , τί έκπληξη, δε μου αρέσει καμία. Και βαδίζω στα συννεφάκια της σκέψης ότι μια μέρα θα πάρω τη μεγάλη απόφαση να αλλάξω.
Ακούω τον εαυτό μου να ωρύεται ανάμεσα στην κούραση, αυτή την ανυπόστατη ξεφτίλα που καταργεί κανόνες σωματικής και ψυχικής υγιεινής, το ατελείωτο τρέξιμο σε συνθήκες χάους, σαν να είσαι σε έναν πόλεμο, και όπως σε κάθε πόλεμο, αναρωτιέσαι γιατί να γίνεται όλο αυτό. Και πριν αντιδράσεις έχεις απλά πέσει ξερός από την κούραση.
Και μετά σκέφτομαι τα συναισθηματικά βαμπίρ, τους ανθρώπους που σου δίνουν 5 για να σού πάρουν ύπουλα (και άθελα) 50. Δύσκολα πιάνεται η ψυχή μου σε κλουβιά. Αλλά ενίοτε πιάνεται.
Είμαι εκτός εποχής. Ε, και να βρισκόμουν σε μια αμμουδιά στην Ταϋλάνδη, μέσα στο γαλάζιο ή κάτω από το κίτρινο του ήλιου, πάνω σε εκείνο το αμμουδερό το χρώμα, να ακούω Black out days και να χορεύω σε έναν ρυθμό που θα ορίζω μόνο εγώ.
Θα κοιτάζω μακριά και δε θα βλέπω τίποτα, νιρβάνα και Άγιος ο Θεός.
No comments:
Post a Comment