Ενα μεγάλο φωτεινό καλοκαίρι

Χειμώνας... Ανθρωποι περπατουν κουκουλωμενοι, προστατευμενοι απο το κρυο αεράκι, που ευτυχώς δεν είναι δυνατό ακόμη, λαϊκή, ψώνια του σαββατοκύριακου, στο φούρνο οι μυρωδιές φέρνουν επιπλέον ζεστασιά, η φουρνάρισσα εκεί τόσα χρόνια, απαράλλαχτη, με μια αλλαγμένη μονάχα απόχρωση στα μαλλιά, για να ξεχωρίζουν οι σεζόν στις οικογενειακές φωτογραφίες, καλαμπουρτζού μονίμως, σε μια έκσταση φωνακλάδικη, να λέει αστεία με όλους, το κοριτσάκι της παίζει με τις κούκλες ανάμεσα στα τακτοποιημένα παξιμάδια, μπαίνουν οι παππούδες της, τρέχει και τους αγκαλιάζει και όλοι κρυφοκοιτάμε αυτή την έξαρση αγάπης, γιατί μάς επιτρέπεται να την κοιτάξουμε, γλυκιά παιδικότητα, η φουρνάρισσα κάνει πλάκες και όλοι γελάμε, πάντα ίδια, και μετά τη θυμάμαι τυχαία, ένα βράδυ, αργά, πριν από χρόνια, να περπατά κατάκοπη και θλιμμένη στη λεωφόρο, σαν άνθρωπος που θέλει να πετάξει από πάνω του τα πάντα, να καπνίζει με κενό βλέμμα, δεν ξέρει ότι το ξέρω και μάλλον δεν τη νοιάζει κιόλας, όπως ούτε κι εμένα ιδιαίτερα, σε ό,τι εμπλέκεσαι τυχαία δε σημαίνει πως μπορείς και να συμμετέχεις, και μετά πληρώνεις και φεύγεις από το φούρνο, βγαίνεις ξανά στο χειμώνα και ξέρεις πως ποτέ δεν μπορείς να κρυφτείς ολοκληρωτικά, και πως πάντα, σε κάθε ηλικία, τα πράγματα μπορεί να αλλάξουν, μπορείς να τα αλλάξεις, φτάνει που ξέρεις πως μετά από αυτή τη σιχαμένη κρυάδα, θα έρθει ένα μεγάλο, φωτεινό καλοκαίρι।