Νιρβάνα

Αν το μπορείς, προσπάθησε να ανήκεις εκεί που βρίσκεσαι।
Είναι ευτύχημα να μπορείς να ξαναξεκινάς, από την αρχή, δεν μπορούν να το κάνουν όλοι, ή έστω δε βρίσκουν τη δύναμη।
Μυαλγίες και συνάχι, καναπές, η σόμπα αγκαλιά, ρίγη, θα περάσει, τα περαστικά πράγματα δεν τα φοβάμαι.
Κανένα άγχος δε μπορεί να καταβάλει τη νιρβάνα μου αυτό τον καιρό, απραξία ηθελημένη και μη, βουτάω στα σκεπάσματα όλη μέρα, κάθε μέλλον επιφυλάσσει τα δικά του μυστικά, δεν περιμένω τίποτα, ότι και να είναι, αν δε μου γουστάρει θα τα παρατήσω (η εκάστοτε σκέψη μου για τον εφησυχασμό ότι από παντού μπορείς να ξεφύγεις- δε θα το κάνεις αλλά σ αρέσει να το σκέφτεσαι, ε?), δεν έχω ευχές και προσδοκίες αυτό τον καιρό, δεν έχω και τύψεις, νιώθω κάπως πιο μόνη ανάμεσα στα προβλήματα των άλλων, και κάπως πιο ελεύθερη। Δεν θέλω πολλα να μοιραστώ, νιώθω πως αν τα μοιραστώ θα τα μεγαλοποιήσω, κι εγώ θέλω μόνο να ξεχνάω αυτό τον καιρό। Φορμάτ και ριλόουντ που λέμε।
Γιατί κάθε πρόβλημα θέλει το χρόνο του να κατασταλλάξει για να φανεί το μέγεθός του, κι εγώ βαρέθηκα να ψάχνω έντρομη να βρω τι χωλαίνει। Αδιαφορώ και το ευχαριστιέμαι, σαν εκδίκηση।