Επανάσταση? Ζω σε άλλη διάσταση

Έχω νευριάσει με τους κατά κόσμον επαναστάτες। Τα μεγαλύτερα λαμόγια। Οι λιποτάκτες, οι τεμπέληδες και οι αδικημένοι που δε βρήκαν κάποιο βυσματάκι να χώσουν το κορμάκι τους। Αυτοί που φωνάζουν είναι εκείνοι που κατά βάθος έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη। Η κρίση δεν είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που το κοιτάς από μακριά, και κάθε κοινωνιολογική του προσέγγιση είναι μεν ενδιαφέρουσα, αλλά πριν να πεις, να γράψεις για αυτήν, πρέπει πρώτα να κοιτάξεις εντός σου। Επαναστάτες του δήθεν που βρίσκουν ένα νόημα στη ζωή τους με το να φωνάζουν। Ζούσαμε εύπορα με λεφτά που οι γονείς μας κέρδισαν με τον κόπο τους μεν, σε μια περίοδο που όλα χαρίζονταν εύκολα, αλλά κανείς δε μιλάει για αυτό। Δε φταίμε εμείς, βέβαια... Δεν ξέραμε, σαν ανήλικα κάνουμε, όταν μας ζητάνε ευθύνες। Το χρήμα είναι πλασματικό, σε κάθε γωνιά του κόσμου, τίποτα δεν ανταμείβεται όπως του αξίζει γιατί η αξία του καθενός μετριέται ανάλογα με σπρεντς και μπούρδες । Τι κάνει τον αμερικάνο συνάδελφό μου πιο ακριβοπλήρωτο από μένα, και τι κάνει εμένα πιο εύπορη από τον ηλιοκαμμένο χειρωνάκτη του *****στάν? Μια οικονομική φούσκα που γεμίζεται με αέρα στα πολυόροφα τερατουργήματα των μεγαλουπόλεων। Δε φουσκώνει όμως με αέρα η ψυχή, φουσκώνει με περηφάνια। Η επανάσταση, αν θες να την κάνεις, πρέπει να αποδεχθείς ότι είσαι μέρος του προβλήματος, και αν γουστάρεις, να βρεις τη λύση στον περίγυρό σου, για αρχή। Αν το κάναμε όλοι, δε θα ήταν έτσι η κατασταση। Αλλά γουστάρεις να βρίσκεις μια υποψία ανακούφισης ότι δε φταις εσύ όταν σε πηδάνε, ενώ κατά βάθος είσαι η μεγαλύτερη πουτάνα। Σιχάθηκα τις μάσκες της επανάστασης, οι πραγματικοί θιγμένοι δεν μιλάνε για τη σκλαβιά τους, παρά αγωνίζονται νύχτα μέρα για να επιβιώσουν। Δε λυπάμαι όμως αυτούς, λυπάμαι τους άλλους, που μυξοκλαίνε। Γιατί θέλει κότσια να χαμηλώσεις και να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων, και δεν πιστεύω σε καμιά επανάσταση, όταν αυτή διαλαλείται।