Κοιτάζω αποστασιοποιημένα παλιές συνήθειες, και αντικρύζω με άλλο μάτι την τέχνη. Ήταν κάποτε γοητευτική η μποεμικη ζωή των μεσήλικων που τίποτα δεν τούς ένοιαζε και έπιναν ως αργά φιλοσοφώντας στα σοκάκια της πόλης.
Σκέφτομαι τώρα μια νέα εκδοχή της τέχνης, την τέχνη και την έννοια του μποέμ στην καθημερινότητά σου, την αχτίδα φαντασίας και απελευθέρωσης μέσα στην τροχοπέδη της κάθε εργασίας.
Είναι πιο ουσιαστική , σκέφτομαι, η τέχνη όταν ξεπηδάει από τα θέλω που δεν είπες, και όχι όταν την αναλύεις ολημερίς με ομοίους σου.
Βλέπω και την τέχνη που με τριγυρίζει, κείμενα και εικόνες που δεν αντιλαμβάνομαι με ποιο σκεπτικό δημοσιεύονται στο ευρύ κοινό. Λογοκρισία δεν υπάρχει, απλά θα έπρεπε να υπάρχει ακόμη η κριτική στην τέχνη.
Βαρέθηκα κοινώς, να βλέπω ανθρώπους καλλιτέχνες, μέσα από τα λόγια των οποίων διακρίνω απλά τα απωθημένα τους.
Τέχνη είναι να εξωθείς τα απωθημένα σου εκεί που γεννήθηκαν εν γένει, με το μυαλό σου, όχι με παιχνίδια λέξεων.
Αυτό είναι πιο αξιοθαύμαστο. Και δε χρειάζεται να φωνάξεις τίποτα για να το αποδείξεις.
Διάβασα προχθές ένα σωρό γραπτών σκέψεων, γραμμένων προ 3ετίας περίπου. αναπόλησα το χρόνο που είχα τότε, και λυπήθηκα για το χρόνο που είχα έκτοτε αλλά δεν τον αξιοποίησα για λίγη περισσότερη κουβέντα με τον εαυτό μου.
Εθελοτυφλούσα, ομολογώ, στο όνομα της ευμενούς καθημερινότητας και της ηρεμίας.
Ξέχασα, λιγάκι, πως η αναστάτωση μού πρόσφερε πάντοτε τις συγκινήσεις που ζητούσα.
σκέφτηκα ξανά, πως η ελευθερία του ανθρώπου είναι κάτι πολύ ιδιωτικό. Δε χρειάζεται να ζητήσεις τίποτα από τον άλλο, γιατί αν το κάνεις, αυτομάτως χάνεται η λάμψη.Θυμήθηκα, πως όσο δεν πιέζεις τα πράγματα, αυτά σε βρίσκουν μόνα τους, και απορώ γιατί βασίστηκα ενίοτε σε προσμονές χωρίς τις οποίες θα μπορούσα να ζήσω.
Αρχικά στενοχωρήθηκα, μετά το αρνήθηκα, στη συνέχεια το αποδέχτηκα. Και συνειδητοποίησα πως μπορείς να ζήσεις με χίλιους τρόπους, με την δική σου προσωπική τέχνη να διαπερνά ακόμα και την πιο βαρετή ασχολία.
Η τέχνη είναι στο μυαλό σου, τα προβλήματα είναι άλυτα μόνο στο μυαλό σου, και όσο πιο γρήγορα το καταλάβεις, τόσο πιο ευτυχισμένος είσαι.
Σκέφτομαι τώρα μια νέα εκδοχή της τέχνης, την τέχνη και την έννοια του μποέμ στην καθημερινότητά σου, την αχτίδα φαντασίας και απελευθέρωσης μέσα στην τροχοπέδη της κάθε εργασίας.
Είναι πιο ουσιαστική , σκέφτομαι, η τέχνη όταν ξεπηδάει από τα θέλω που δεν είπες, και όχι όταν την αναλύεις ολημερίς με ομοίους σου.
Βλέπω και την τέχνη που με τριγυρίζει, κείμενα και εικόνες που δεν αντιλαμβάνομαι με ποιο σκεπτικό δημοσιεύονται στο ευρύ κοινό. Λογοκρισία δεν υπάρχει, απλά θα έπρεπε να υπάρχει ακόμη η κριτική στην τέχνη.
Βαρέθηκα κοινώς, να βλέπω ανθρώπους καλλιτέχνες, μέσα από τα λόγια των οποίων διακρίνω απλά τα απωθημένα τους.
Τέχνη είναι να εξωθείς τα απωθημένα σου εκεί που γεννήθηκαν εν γένει, με το μυαλό σου, όχι με παιχνίδια λέξεων.
Αυτό είναι πιο αξιοθαύμαστο. Και δε χρειάζεται να φωνάξεις τίποτα για να το αποδείξεις.
Διάβασα προχθές ένα σωρό γραπτών σκέψεων, γραμμένων προ 3ετίας περίπου. αναπόλησα το χρόνο που είχα τότε, και λυπήθηκα για το χρόνο που είχα έκτοτε αλλά δεν τον αξιοποίησα για λίγη περισσότερη κουβέντα με τον εαυτό μου.
Εθελοτυφλούσα, ομολογώ, στο όνομα της ευμενούς καθημερινότητας και της ηρεμίας.
Ξέχασα, λιγάκι, πως η αναστάτωση μού πρόσφερε πάντοτε τις συγκινήσεις που ζητούσα.
σκέφτηκα ξανά, πως η ελευθερία του ανθρώπου είναι κάτι πολύ ιδιωτικό. Δε χρειάζεται να ζητήσεις τίποτα από τον άλλο, γιατί αν το κάνεις, αυτομάτως χάνεται η λάμψη.Θυμήθηκα, πως όσο δεν πιέζεις τα πράγματα, αυτά σε βρίσκουν μόνα τους, και απορώ γιατί βασίστηκα ενίοτε σε προσμονές χωρίς τις οποίες θα μπορούσα να ζήσω.
Αρχικά στενοχωρήθηκα, μετά το αρνήθηκα, στη συνέχεια το αποδέχτηκα. Και συνειδητοποίησα πως μπορείς να ζήσεις με χίλιους τρόπους, με την δική σου προσωπική τέχνη να διαπερνά ακόμα και την πιο βαρετή ασχολία.
Η τέχνη είναι στο μυαλό σου, τα προβλήματα είναι άλυτα μόνο στο μυαλό σου, και όσο πιο γρήγορα το καταλάβεις, τόσο πιο ευτυχισμένος είσαι.
No comments:
Post a Comment