Ηλιοβασίλεμα. Ξάπλες χαλαρές και μετά χορός δίπλα στη θάλασσα, μουσικές, η αίσθηση ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει από παλιά, ότι η ίδια λαχτάρα για ζωή ξεφυτρώνει ανεμπόδιστα ανάμεσα στα καθημερινά πρέπει.
Μετά από λίγες ώρες, πίσω στο μαυσωλείο, πνίγω πίκρες για ανθρώπους που άδικα ταλαιπωρούνται. Η αδικία της φύσης, το ανεξήγητο. Πλαστές ευγένειες και άνθρωποι έτοιμοι για όλα χωρίς να αξίζουν τίποτα.
Ας τα ξεχάσουμε πάλι για σήμερα. Ο μόνος τρόπος να αναπνέεις είναι αυτός. Να χαμογελάς και να προχωράς.
Η αγάπη καμιά φορά γίνεται δεδομένη, όχι όμως για μένα. Βρίσκω, κάθε μέρα, τον τρόπο να το θυμάμαι, να το νιώθω, σαν να μαθαίνω κάθε μέρα κι από κάτι καινούριο. Σε καθετί που κάνω βάζω αγάπη, είτε είναι μια χαρτούρα είτε είναι βαρετές δουλειές, είτε είναι λίγη προσωπική περιποίηση, είτε μια κίνηση του χεριού καθημερινή, συνηθισμένη, χωρίς εμφανές νόημα. Θέλω να χορταίνω με αγάπη την κάθε μου κίνηση και να παίρνω πίσω κι άλλη αγάπη κι όλο αυτό να πολλαπλασιάζεται και να γίνεται μέσα μου ένα συνοθύλευμα ομορφιάς.
Δεν υπάρχει ομορφιά, όσα κοσμήματα και να βάλεις, αν δεν νιώθεις μέσα σου την ομορφιά στα μάτια, στο μυαλό, στους διαλόγους.
Η ομορφιά είναι οι άνθρωποι.
Προσπαθώ τελευταία με το δικό μου, χαζό ίσως, τρόπο, να φτιάχνω καταστάσεις, ωραίο κλίμα, να θεραπεύω διαμάχες. Να ισορροπώ όταν οι προθέσεις μπερδεύονται και τα παράπονα επιπλέουν. Και νομίζω πως κάτι γίνεται.
Και μετά γυρίζω, κοιμάμαι λίγο παραπάνω από όσο προλαβαίνω, γιατί μπορώ.
Και ονειρεύομαι κι άλλο και ζω κι άλλο και γουστάρω κι άλλο.
Μετά από λίγες ώρες, πίσω στο μαυσωλείο, πνίγω πίκρες για ανθρώπους που άδικα ταλαιπωρούνται. Η αδικία της φύσης, το ανεξήγητο. Πλαστές ευγένειες και άνθρωποι έτοιμοι για όλα χωρίς να αξίζουν τίποτα.
Ας τα ξεχάσουμε πάλι για σήμερα. Ο μόνος τρόπος να αναπνέεις είναι αυτός. Να χαμογελάς και να προχωράς.
Η αγάπη καμιά φορά γίνεται δεδομένη, όχι όμως για μένα. Βρίσκω, κάθε μέρα, τον τρόπο να το θυμάμαι, να το νιώθω, σαν να μαθαίνω κάθε μέρα κι από κάτι καινούριο. Σε καθετί που κάνω βάζω αγάπη, είτε είναι μια χαρτούρα είτε είναι βαρετές δουλειές, είτε είναι λίγη προσωπική περιποίηση, είτε μια κίνηση του χεριού καθημερινή, συνηθισμένη, χωρίς εμφανές νόημα. Θέλω να χορταίνω με αγάπη την κάθε μου κίνηση και να παίρνω πίσω κι άλλη αγάπη κι όλο αυτό να πολλαπλασιάζεται και να γίνεται μέσα μου ένα συνοθύλευμα ομορφιάς.
Δεν υπάρχει ομορφιά, όσα κοσμήματα και να βάλεις, αν δεν νιώθεις μέσα σου την ομορφιά στα μάτια, στο μυαλό, στους διαλόγους.
Η ομορφιά είναι οι άνθρωποι.
Προσπαθώ τελευταία με το δικό μου, χαζό ίσως, τρόπο, να φτιάχνω καταστάσεις, ωραίο κλίμα, να θεραπεύω διαμάχες. Να ισορροπώ όταν οι προθέσεις μπερδεύονται και τα παράπονα επιπλέουν. Και νομίζω πως κάτι γίνεται.
Και μετά γυρίζω, κοιμάμαι λίγο παραπάνω από όσο προλαβαίνω, γιατί μπορώ.
Και ονειρεύομαι κι άλλο και ζω κι άλλο και γουστάρω κι άλλο.
No comments:
Post a Comment