Give me light

Τέτοιες μέρες θέλεις να είσαι αλλού.
Να ξυπνήσεις σε μια αμμουδιά, να κοιτάζεις μακριά,
το πέλαγος, εσύ και οι σκέψεις σου.
Να είσαι χαλαρός, ευγενικός, ήρεμη δύναμη.
Να μην νευριάζεις, να μην εξάπτεσαι,
να διατηρείς τους καλούς σου τρόπους.

Οι άνθρωποι σκέφτονται, και οι σκέψεις τους τούς δίνουν την ομορφιά τους.
Είναι ωραίο και δύσκολο να διατηρείς τις σκέψεις σου στο πλατό του καλού.
Να ισορροπείς ανάμεσα στις δυσκολίες και την ομορφιά του κόσμου,
και να κερδίζει η δεύτερη.

Να ορίζεις την ύπαρξή σου μόνο από την ανάσα σου και τον ίσκιο σου στην αμμουδιά.
Να κολυμπάς σε βαθιά μπλε- πράσινα νερά ανάμεσα στα βράχια και από πάνω σου οι γλάροι να κάνουν τη φιγούρα τους.
Να μπορείς να κλάψεις, όσο ελεύθερα θέλεις, μακριά από βλέμματα και σκέψεις των άλλων ανθρώπων.
Το κλάμα δεν είναι αδυναμία ψυχής, αλλά παραδοχή.
Τελείως εγωιστικά, να έχεις λίγη από την ομορφιά του κόσμου δική σου, για λίγο.Κι εκεί, στο παραβάν των σκέψεών σου, να μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις.

Και μετά να σκέφτεσαι, ξανά,  πως η ευτυχία δε μπορεί να πηγάζει από κανέναν γύρω σου, αν δε μπορείς να την αισθανθείς μόνος σου.
Η συνύπαρξη αποτελεί μέρος της καθημερινότητας, αλλά το προσωπικό σου ταξίδι έχει πιο πολλή πλάκα.
Η ανεξαρτησία και η ελευθερία δεν είναι δεδομένα αν εσύ τα χαρίζεις επιπόλαια με αντάλλαγμα φτηνά αισθήματα.
Χωρίς εγωισμούς και αυταπάτες, οφείλεις να προσφέρεις στον εαυτό σου το ελεύθερο να γουστάρει, να απορρίπτει και να επιλέγει.

Η καταπίεση φέρνει βλαβερά πράγματα στην επιφάνεια,
από τα απωθημένα πάθη πάντα προέκυπτε το κακό,
και όχι από τις επαναστάσεις.
Αρκεί η επανάστασή σου να έχει αιτία.
Καλημέρα.