Τον τελευταίο καιρό οι σκέψεις κάνουν πάρτυ, έρχονται βιαστικά, δίνουν ένα χρώμα και μετά εξαφανίζονται, σαν να μην υπήρξαν ποτέ, σαν εκδίκηση που δεν τις σημειώνω, που δεν τις εξελίσσω, σαν να θελουν να με κάνουν να τις κυνηγώ. Σαν να θέλει να με βλέπει κάποιος να κυνηγώ την ουρά μου.
Μια βόλτα στη βροχερή πολη, ένα απόγευμα, είναι σαν μια ματιά στο κόσμο. Καθε άνθρωπος αφιερώνεται κάπου, κι όταν αυτό το εκθέτει, είναι ωραίο να ξοδεύεις λίγο χρονοχρήμα για να το δεις.
Είναι κάποιοι χώροι στους οποίους πηγαίνω και ξαναπηγαίνω, και κοιτάζω την εξέλιξη των πραγμάτων, που καθόλου δε συνάδει με τη δική μου εξέλιξη. Και κοιτάζω την ανομοιομορφία και μ αρέσει.
Κάπου σκέφτομαι την ύπαρξη ενός φύλακα άγγελου, και τα μαθήματα που προσπαθεί να μου περάσει. Και συνειδητοποιώ πως οφείλεις να διεκδικείς τα δικαιώματά σου ανεξαρτήτως ποιον έχεις απέναντί σου. Γιατί όποτε μπορείς να πάρεις μια ευκαιρία, οφείλεις να την εκμεταλλευτείς. Δεν ξέρεις πότε θα ξαναέχεις τη δυνατότητα. Εξάλλου κάποτε θα είσαι πιο πολύτιμος από όσο τώρα.
Πρέπει να είσαι θαρραλέος για μικρές αλλαγές, αν θέλεις να ελπίζεις προσγειωμενα ότι θα τολμήσεις μεγάλες αλλαγές. Το σκέφτομαι σε κάθε μου μικρή δειλία.
Έχω ανάψει τον αυτόματο περιμένοντας μια εξέλιξη, μια αλλαγή. Κι αν αυτή δεν έρθει, την έχω βάψει. Γιατί υποσχέθηκα στον εαυτό μου αυτοσεβασμό και τώρα θέλω γερά κότσια για να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων.
Δεν είσαι αναντικατάστατος, το ξέρεις, ε?
Είναι φορές που αναγκάζεσαι να ωραιοποιήσεις μια κατάσταση, και μετά σιχαίνεσαι τον εαυτό σου που δέχεσαι να το ζεις αλλά ντρέπεσαι να το πεις έτσι όπως είναι . Και μετά λες, άντε ακόμη λίγη υπομονή. Μέχρι να βρεις την κατάλληλη στιγμή για να φύγεις ή να δηλώσεις γενναία παραμονή. Δε μ αρέσει αυτή η μετέωρη στάση του πελαργού, στο ένα πόδι, που κάποιοι τη βάφτισαν ισορροπία.
Είναι δύσκολες οι αποφάσεις όταν τις λαμβάνεις μόνος σου, αλλά κυρίως όταν πρέπει να τις ανακοινώσεις και να εξηγηθείς για αυτές. Όχι ότι σνομπάρω την αυτοσυγκέντρωση της αυτάρκειας, αλλά να, μ αρέσει πιο πολύ η ισορροπία όταν στηρίζεται ο ένας στον άλλον. Παρόλο που απαιτεί εξτρά εμπιστοσύνη.
Δε θυμάμαι από πότε άρχισα να φοβάμαι. Αν κάποτε έμαθα πως δεν είναι όλα τέλεια και έκανα υπομονή, λίγο πιο πριν έμαθα πως κατά βάθος οι άνθρωποι δεν αλλάζουν και δεν θα τους αλλάξεις εσύ, όσο κι αν θα το ήθελες.
Και μετά κάνω πως δε συμβαίνει τίποτα, και καταλαβαίνω την κούραση και την αδυναμία του άλλου, κι ελπίζω απλα να μην κάνω ένα τρομερό λάθος.
Μια βόλτα στη βροχερή πολη, ένα απόγευμα, είναι σαν μια ματιά στο κόσμο. Καθε άνθρωπος αφιερώνεται κάπου, κι όταν αυτό το εκθέτει, είναι ωραίο να ξοδεύεις λίγο χρονοχρήμα για να το δεις.
Είναι κάποιοι χώροι στους οποίους πηγαίνω και ξαναπηγαίνω, και κοιτάζω την εξέλιξη των πραγμάτων, που καθόλου δε συνάδει με τη δική μου εξέλιξη. Και κοιτάζω την ανομοιομορφία και μ αρέσει.
Κάπου σκέφτομαι την ύπαρξη ενός φύλακα άγγελου, και τα μαθήματα που προσπαθεί να μου περάσει. Και συνειδητοποιώ πως οφείλεις να διεκδικείς τα δικαιώματά σου ανεξαρτήτως ποιον έχεις απέναντί σου. Γιατί όποτε μπορείς να πάρεις μια ευκαιρία, οφείλεις να την εκμεταλλευτείς. Δεν ξέρεις πότε θα ξαναέχεις τη δυνατότητα. Εξάλλου κάποτε θα είσαι πιο πολύτιμος από όσο τώρα.
Πρέπει να είσαι θαρραλέος για μικρές αλλαγές, αν θέλεις να ελπίζεις προσγειωμενα ότι θα τολμήσεις μεγάλες αλλαγές. Το σκέφτομαι σε κάθε μου μικρή δειλία.
Έχω ανάψει τον αυτόματο περιμένοντας μια εξέλιξη, μια αλλαγή. Κι αν αυτή δεν έρθει, την έχω βάψει. Γιατί υποσχέθηκα στον εαυτό μου αυτοσεβασμό και τώρα θέλω γερά κότσια για να σταθώ στο ύψος των περιστάσεων.
Δεν είσαι αναντικατάστατος, το ξέρεις, ε?
Είναι φορές που αναγκάζεσαι να ωραιοποιήσεις μια κατάσταση, και μετά σιχαίνεσαι τον εαυτό σου που δέχεσαι να το ζεις αλλά ντρέπεσαι να το πεις έτσι όπως είναι . Και μετά λες, άντε ακόμη λίγη υπομονή. Μέχρι να βρεις την κατάλληλη στιγμή για να φύγεις ή να δηλώσεις γενναία παραμονή. Δε μ αρέσει αυτή η μετέωρη στάση του πελαργού, στο ένα πόδι, που κάποιοι τη βάφτισαν ισορροπία.
Είναι δύσκολες οι αποφάσεις όταν τις λαμβάνεις μόνος σου, αλλά κυρίως όταν πρέπει να τις ανακοινώσεις και να εξηγηθείς για αυτές. Όχι ότι σνομπάρω την αυτοσυγκέντρωση της αυτάρκειας, αλλά να, μ αρέσει πιο πολύ η ισορροπία όταν στηρίζεται ο ένας στον άλλον. Παρόλο που απαιτεί εξτρά εμπιστοσύνη.
Δε θυμάμαι από πότε άρχισα να φοβάμαι. Αν κάποτε έμαθα πως δεν είναι όλα τέλεια και έκανα υπομονή, λίγο πιο πριν έμαθα πως κατά βάθος οι άνθρωποι δεν αλλάζουν και δεν θα τους αλλάξεις εσύ, όσο κι αν θα το ήθελες.
Και μετά κάνω πως δε συμβαίνει τίποτα, και καταλαβαίνω την κούραση και την αδυναμία του άλλου, κι ελπίζω απλα να μην κάνω ένα τρομερό λάθος.
No comments:
Post a Comment