I take the blame

and child is my name... Είναι μερικοί άνθρωποι που χωρίς λόγο σε ανεβάζουν, χωρίς να σε ξέρουν, σου δίνουν ένα τσαφ και ανεβαίνεις... και μετά περπατάς και θέλεις να πετάς... Κι είναι βέβαια και δικοί σου άνθρωποι που ξεχνιούνται στα καθημερινά και ξεχνάνε να στο προκαλέσουν αυτό. Αλλά είναι εκεί μάλλον για άλλα πράγματα, αν είναι. Σήμερα έπιασα τον εαυτό μου να μοιράζομαι τους πιο βαθείς προβληματισμούς μου με ανθρώπους αγνώστους, που δεν ξέρω αν θα τους ξαναδω κιόλας, με ψυχραιμία σαν να λέω ανέκδοτα, επιζητώντας μια αντικειμενική συμβουλή από τον ουρανό, κάτι να με ξεκουνήσει. Έχω τρομερή αυτοπεποίθηση απόψε. Σήμερα ίσως και να πετιέται μια ευκαιρία που θα μπορούσε να μου αλλάξει τη ζωή. Θέλει τρελά κότσια για να πεις ναι ή όχι, αν είσαι αυτό που λέμε "υπεύθυνος".
This is my hand
Shaking and raised
Reaching out for something more
Than mere play....
Δεν ξέρω νομίζω πώς είναι να ξεπουλιέσαι. Σε μια ιδέα, σε κάτι που θέλουν κάποιοι άλλοι. Θέλω να νομίζω πως είμαι οι επιλογές μου. Και τελείως ανώριμα το παραδέχομαι πως δε θέλω να μεγαλώσω. Να τρέξω να προλάβω τι? Να είμαι χορτασμένη όταν μεγαλώσω? Χορτασμένη από τι? Το έχω πάρει απόφαση πως θα τα κάνω όλα λίγο καθυστερημένα. Να τα απολαύσω, να τα δω πρώτα απέξω, έτσι που όταν τα βλέπεις απέξω φαίνονται βουνό κι έτσι όταν τα κάνεις τελικά είναι παιχνιδάκι. Και μετά παίζεις. Φοβάσαι το σκοτάδι αλλά όταν μείνεις σ αυτό παίζεις ευχαρίστως κρυφτό. Κι άλλωστε δεν παίζεις μόνος σου. Σε οποιονδήποτε χώρο και να πας, τα παιδιά ενώνονται μεταξύ τους. Οι μεγάλοι πάλι όχι. Τις τελευταίες μέρες η αγαπημένη μου φράση είναι πως όλα σου φαίνονται τρομερά, μέχρι τη στιγμή που αναγκάζεσαι να τα ζήσεις. Μπορείς να μιλάς γι αυτά, να τα λες, αλλά στο τέλος είσαι μόνος σου σε αυτά, Κι εσύ είσαι ακόμα παιδί, που δεν ξέρει οπότε δε φοβάται, Reaching out for something more than mere play...