Τι κρίμα

Λένε πως δεν καταλαβαίνεις. Κι εσύ καταλαβαίνεις, αλλά όταν σκέφτεσαι και συγκρίνεις και ψάχνεις τον εαυτό σου, όχι, τότε σε πιάνουν οι ερινύες. Γιατί κάπου χάνεις το νόημα, κάπου έχασες το κίνητρο και συνεχίζεις με άλλα μικρότερα κίνητρα που δε σου φτάνουν όμως. Και η ώρα περνάει και μετά νυχτώνει και φοβάσαι. Σα μικρό σκυλί που δεν έχει φύγει ακόμα απ' τη μάνα του. Αλλά έχεις ήδη φύγει και δεν κάνει να φοβάσαι. Το ξέρεις.

Και τώρα ξαφνικά όλοι μιλούν για το τέλος του καλοκαιριού. Δεν έχει τέλος αν εσύ δεν κάνεις καλοκαίρι. Θες να το φωνάξεις, αλλά ποιος νοιάζεται... Ούτε κι εσύ. Ζεις δίπλα σε άλλους σε παράλληλους χρόνους. Σαν σε ταινία flashback.

Τα προγράμματα είναι για όσους βιάζονται να ζήσουν πολλά; Και ποιος δε βιάζεται να ζήσει πολλά... Καπως νιώθω ότι ξεχρεώνω για την πληθώρα καταστάσεων που έζησα παλιά. Σαν αποσυμφόρηση αρχικά, που μετά έγινε ένας περίεργος φόβος. Μακάρι να ήμουν πιο εγκρατής, πού και πού. Μα θες κάπου να πιαστείς για να ξαναμπείς σε τροχιά. Ακόμα κι αν πιαστείς από μια έκρηξη. Τόσο ανυπόστατη όσο και η αγωνία σου. Πρέπει και να μπαζώσεις κάποτε για να χτίσεις, λέγαμε.

Τι κρίμα να μην καταλαβαίνεις πόσο πολύ σε καταλαβαίνω.
Και τι κρίμα να μην μπορείς να πεις "αρκετά" όταν ήδη έχεις μπουχτήσει.