Σε μια έξαρση ψυχολογικής κούρασης, σκέφτομαι πως η καλύτερη αντιμετώπιση είναι η αποδοχή. Δε μπορείς να είναι τέλειος σε όλα, να δέχεσαι στωικά τα πάντα χωρίς ξέσπασμα. Μπορεί να την έβγαλα μια χαρά ως εδώ, δε μπορώ όμως να μου αρνηθώ δυο στιγμές αδυναμίας. Η εσωστρέφεια δεν είναι λύση, όταν ζορίζεσαι. Αν και συνήθως, βρίσκω την άκρη by myself. Ο φροντιστής πρέπει να είναι καλά για να μπορεί να φροντίζει. Και δε μπορείς να αναθρέψεις άνθρωπο σωστά αν εσύ δεν είσαι εντός σου καλά.
Όσο δίκιο κι αν έχεις στη σχέση σου με τους άλλους, αν θέλεις μια ώριμη δικαίωση, αυτή δεν πρέπει να τη ζητάς από το μεσάζοντα. Και δυστυχώς αρκετές φορές έπεσα στην αυτή παγίδα. Έτσι λοιπόν αρκετές σχέσεις έμειναν στη σιωπή εκείνη στην οποία κανείς δε μπήκε στον κόπο να εξηγήσει. Και ίσως να μην άξιζε να εξηγηθούμε κιόλας. Αν δεν εκτιμάς κάποιον, ποιος ο λόγος να προσπαθείς; Βέβαια, θα μου πεις, αν δεν μιλήσεις με τον άλλον για να τον καταλάβεις, πώς αποφασίζεις ότι δεν τον εκτιμάς; Είναι όμως οι πράξεις της ζωής του καθενός που μαρτυρούν τι εστί καθείς.
Πίκρα μεγάλη, ομολογώ. Μ αυτής όμως πρέπει να πορευτώ. Κι όσο και να μεγαλώσω, θα με ξενίζει (και θα με αηδιάζει, και θα με λυπεί) η χυδαιότητα των ανθρώπινων ζωών όταν εθελοτυφλούν.
Τελικά αυτό που επιθυμώ είναι να φέρω στον κόσμο έναν άνθρωπο αυτάρκη, με αυτοεκτίμηση (όχι τόσο αυτοπεποίθηση- αυτή δεν είναι απαραίτητα καλή), γνώστη του εαυτού του, εραστή της ζωής και όχι παράσιτό της.
Τι νόημα έχει η καθολική αποδοχή από ένα σύνολο διεφθαρμένο;
Έλα να πέφτουν οι μάσκες. Ή μάλλον, όχι. Δε θέλω να δω τα βρώμικα μάτια σας. Απωθημένα, σχέσεις που ενώνονται με το χρήμα, συμφεροντολογικές, ψέματα μεταξύ σας, ψέματα στους εαυτούς σας.
Δεν νιώθω τέτοια δύναμη ώστε να σώσω τον κόσμο. Η μόνη μου επιβίωση, το αποφάσισα, το ήξερα και από παλιά αλλά ξεχνιέσαι, είναι να μένεις ΜΑΚΡΙΑ. Όσο κι αν ο άλλος σε έχει "βοηθήσει", είσαι "υποχρεωμένος" να τον βοηθήσεις και άλλες ιστορίες του κώλου. Όταν ο άλλος θίγει τον κόσμο μου ακόμα και με την ύπαρξή του, μόνο μακριά του θέλω να' μαι.
Όσο δίκιο κι αν έχεις στη σχέση σου με τους άλλους, αν θέλεις μια ώριμη δικαίωση, αυτή δεν πρέπει να τη ζητάς από το μεσάζοντα. Και δυστυχώς αρκετές φορές έπεσα στην αυτή παγίδα. Έτσι λοιπόν αρκετές σχέσεις έμειναν στη σιωπή εκείνη στην οποία κανείς δε μπήκε στον κόπο να εξηγήσει. Και ίσως να μην άξιζε να εξηγηθούμε κιόλας. Αν δεν εκτιμάς κάποιον, ποιος ο λόγος να προσπαθείς; Βέβαια, θα μου πεις, αν δεν μιλήσεις με τον άλλον για να τον καταλάβεις, πώς αποφασίζεις ότι δεν τον εκτιμάς; Είναι όμως οι πράξεις της ζωής του καθενός που μαρτυρούν τι εστί καθείς.
Πίκρα μεγάλη, ομολογώ. Μ αυτής όμως πρέπει να πορευτώ. Κι όσο και να μεγαλώσω, θα με ξενίζει (και θα με αηδιάζει, και θα με λυπεί) η χυδαιότητα των ανθρώπινων ζωών όταν εθελοτυφλούν.
Τελικά αυτό που επιθυμώ είναι να φέρω στον κόσμο έναν άνθρωπο αυτάρκη, με αυτοεκτίμηση (όχι τόσο αυτοπεποίθηση- αυτή δεν είναι απαραίτητα καλή), γνώστη του εαυτού του, εραστή της ζωής και όχι παράσιτό της.
Τι νόημα έχει η καθολική αποδοχή από ένα σύνολο διεφθαρμένο;
Έλα να πέφτουν οι μάσκες. Ή μάλλον, όχι. Δε θέλω να δω τα βρώμικα μάτια σας. Απωθημένα, σχέσεις που ενώνονται με το χρήμα, συμφεροντολογικές, ψέματα μεταξύ σας, ψέματα στους εαυτούς σας.
Δεν νιώθω τέτοια δύναμη ώστε να σώσω τον κόσμο. Η μόνη μου επιβίωση, το αποφάσισα, το ήξερα και από παλιά αλλά ξεχνιέσαι, είναι να μένεις ΜΑΚΡΙΑ. Όσο κι αν ο άλλος σε έχει "βοηθήσει", είσαι "υποχρεωμένος" να τον βοηθήσεις και άλλες ιστορίες του κώλου. Όταν ο άλλος θίγει τον κόσμο μου ακόμα και με την ύπαρξή του, μόνο μακριά του θέλω να' μαι.
No comments:
Post a Comment