Μια ωραία μέρα, Κυριακή λέγεται!

Η αγαπημένη μου. Ωραία μέρα σήμερα. Έχω βάλει τον εαυτό μου να δουλεύει και τα Σαββατοκύριακα, ωστόσο δεν παραπονιέμαι γιατί το έχω κάνει έτσι για να είμαι χαλαρή και τις καθημερινές, και ίσως δεν υπάρχει χαλαρότερη δουλειά γενικότερα, εκτός από αυτές τις δουλειές που είναι "ευκαιρίες" και δεν θα τις έκανα! Ήρθε ο μπαμπάς μου σήμερα. Πήγα να τον πάρω με το αμάξι μου. Τη στιγμή που διπλοπάρκαρα (για 2 λεπτά) μου έκανε κουμάντο ο γνωστός ταρίφας των ΚΤΕΛ με τον οποίο έχω μαλώσει μια φορά και με έχει κλέψει και δεύτερη αλλά δεν του δίνω πια σημασία. Σκέφτηκα στιγμιαία πώς οι καιροί αλλάζουν και όταν μου είπε να φύγω γιατί ενοχλώ, απλά έφυγα χαμογελώντας. Πάρκαρα αλλού αφού ανάγκασα το λεωφορείο του ΚΤΕΛ να με περιμένει να παρκάρω, και έδωσα το χέρι μου στον ψιλικατζή που είδε το ιατρόσημο και μου έδωσε συγχαρητήρια! Γιατί νόμιζε πως ορκίστηκα πρόσφατα. Δεν με πείραξε. Απόλαυσα την χαρά της ορκωμοσίας λίγο ακόμα! Βγήκα στην εθνική με 70, σα χαμένο να ψάχνω την έξοδο που θέλω για να μη χαθώ, βόλταρα με το μπαμπά, γύρισα στο σπίτι μέσα σε ένα τέταρτο ενώ αύριο αν το ξανάκανα θα χρειαζόμουν μια ώρα, ένιωσα πως έχασα το σκουλαρίκι μου και το βρήκα μέσα στο φαρδύ γιακά του πουλόβερ μου την ώρα που θα κατέβαινα να το ψάξω, διάβασα ΒΗΜΑ Donna επειδή αποφάσισα να ξανανιώσω λίγο γυναίκα, δούλεψα αρκετά, σιδέρωσα αρκετά, λατρεύω να τοποθετώ τα σιδερωμένα στο συρτάρι του το καθένα, το λατρεύω περισσότερο στις πιτζάμες παρά στα ρούχα, μου αρέσει αυτή η αίσθηση καθαριότητας, το ατσαλάκωτο σεντόνι, η πετσέτα, I love... Πήρα αντιβίωση μετά από χρόνια, σιροπάκι σαν παιδί, παιδεύτηκα να το φτιάξω αυτό το εναιώρημα που είναι πιο δύσκολο και από κρεμ καραμελέ και αναρωτήθηκα γιατί τα σιρόπια ασφαλείας τα έχουν φτιάξει έτσι ώστε να μην μπορούν να τα ανοίξουν ούτε οι ενήλικες. Μάλλον γιατί τα παιδιά έχουν περισσότερη υπομονή και επιμονή, και θα τα καταφέρουν όπως και να' χει. Σκεφτηκα να βαλω ακόμα ενα πλυντηριάκι (είναι 10 και νιωθω ότι είναι 1) και σκέφτηκα παλιά χωρίς ηλεκτρικό πόσο δυσκολότερα ήταν όλα και πόσο λιγότερο παραπονιόντουσαν ωστόσο... Να σιδερώνεις με φωτιά, να πλένεις στο χέρι, να πλένεσαι με βραστό νερό και να κάθεσαι κάτω απ' την κουβέρτα, αγκαλιά, γιατί κρυώνεις...
Σκέφτηκα ότι μπορεί να μην μπορώ να κάνω και πολλά, αλλά πρώτον δεν θέλω να κάνω πολλά, και δεύτερον θέλω ό,τι κάνω να μπορώ να το απολαμβάνω και να είμαι περήφανη γι' αυτό όταν το λέω. Αυτό με χαρακτηρίζει, αυτό κάνω λοιπόν. Σκέφτομαι για ανθρώπους που έχω δει και έχω ζήσει και που μπορεί να μην υπάρχουν πια, αλλά δεν θα τους ξεχάσω ποτέ. Και είναι περίεργο συναίσθημα γιατί οι ίδιοι δε θα το φαντάζονταν ποτέ πως συνθέτοντας απλά την καθημερινότητά μου, θα έμεναν τόσο χαραγμένοι στη μνήμη μου. Γιατί οι περισσότεροι νομίζω πως ζουν την καθημερινότητα σαν ένα τρένο για να τους πάει κάπου. Και στη διαδρομή σκέφτονται τα δικά τους. Εγώ δεν ξέρω πού θέλω να πάω. Γι' αυτό κοιτάζω τη διαδρομή και όπου μ' αρέσει κάνω μια στάση και μένω.
Έχω πλάνο για τις επόμενες δύο εβδομάδες. Και μάλλον για τους επόμενους δύο μήνες. Μετά, ίδωμεν. Δε μου αρέσει και τρελά, αλλά το κάνω να μου αρέσει. Καλή εβδομάδα ;-)