Tell me who is running this train

Συναυλίες με χορούς ελεύθερους, εκεί ανάμεσα στο στριμωγμένο πλήθος που κανείς δεν σε ξέρει και μπορείς να κάνεις ό,τι θες, μετά χάνεσαι στο μετρό και κοιτάζεις αδιάκριτα τους ανθρώπους γιατί δε σε ξέρουν και δε θα τους ξαναδεις, βλέπεις ταινιούλες και κάνεις βόλτες σε στενά που ήξερες και τα ξέχασες, φιλοξένησαν πολλές άλλες στιγμές άλλων ανθρώπων όταν εσύ έλειπες, όταν εσύ κοιμόσουν, όταν εσύ γούσταρες να είσαι αλλού. Δεν έκανα το μεγάλο ταξίδι που σχεδίαζα το Σεπτέμβρη, μάλλον γιατί δεν έχει νόημα να κάνεις το ταξίδι όταν δεν έχεις ένα σπίτι, ένα δικό σου χώρο όπου ανήκεις, το μεγάλο μου ταξίδι λοιπόν ήταν η επιστροφή μου, τώρα πια μπορώ να πω ότι επέστρεψα, βρίσκω ξανά τα μικρά ηλίθια για άλλους πράγματα που μ' αρέσουν και δεν κοστίζουν, δεν αξίζουν για να τα βγάλεις φωτογραφία και να τα δείχνεις, αλλά αυτά με μεγάλωσαν ,αυτά με χαρακτηρίζουν, αυτά δίνουν στην ανάσα μου τη λαχτάρα να συνεχίζω, οι καρέκλες στο πουθενά, στα στενά πεζοδρόμια με άτεχνα παρκαρισμένα αμάξια δίπλα σου και οι συζητήσεις οι άκυρες που μεθαύριο θα τις ξεχάσεις, αλλά εκείνη την ώρα τις κάνεις, κάποιοι δεν θα τις κάνουν γιατί δεν θα τους οδηγήσουν κάπου, εγώ θα τις κάνω, γιατί... δεν ξέρω γιατί. Τώρα λίγο πιο γυναίκα, λίγο πιο παιδί από ότι ήμουν πρόπερσι, γιατί είναι ωραίο να ξέρεις το τώρα και γιατί κάνεις ό,τι κάνεις τώρα, και είναι πλεονέκτημα να καταλαβαίνεις το πριν και το τώρα. Καμία υποχρέωση, δεν ανήκω μάλλον επίσημα στον ενήλικο κόσμο, άσχετα με το τι λέει η ταυτότητά μου, όλοι έχουν μια τιμή, και αυτή η τιμή δεν μετριέται πάντα με λεφτά.