Φωνή Κυρίου

Κυριακή πρωί. Πρωινό ξύπνημα, βαλιτσάκι βάρδιας και φύγαμε. Ψαλμωδίες στην πλατεία, βιαστικό πέρασμα για ένα κεράκι. Για τις ψυχές που θα πλησιάσω και σήμερα. Για την ψυχή τη δική μου. Για την ηρεμία που λαχταράμε όλοι. Βγαίνοντας βιαστικά, με την άκρη του ματιού μου βλέπω ένα χέρι απλωμένο. Η ιδιοκτήτριά του κοιτάει μπροστά και σιγοψέλνει, εκτείνοντας το χέρι για να μου δώσει τη φωνή Κυρίου. Αγαπημένη συνήθεια. Γυρίζω μετά από 30 ώρες δουλειάς. Κοιμάμαι σα νεκρή, - άθλιος παραλληλισμός-, ξυπνάω από λήθαργο, πεταγόμαστε στο γαλλικό για μπόλικο φαγητό και συντήρηση δυνάμεων- να ακούσουμε λίγη ελληνογαλλική προφορά, λίγο να μπούμε κλεφτά στων άλλων τις ζωές. Και ξυπνάω, συγυρίζω, πέφτω πάνω στη φωνή Κυρίου. Και διαβάζω τέσσερις λέξεις, "ψυχική καθαρότητα" και "βαθιά ταπείνωση". Αναλογίζομαι. Κοιτάζω τα ψηλά τακούνια μου και χαμηλώνω το βλέμμα. Σκέφτομαι τι είναι πιο ψηλά, το σώμα μου ή η ψυχή μου. Σκέφτομαι τους καλύτερους από μένα σαν κίνητρο να τους μοιάσω. Για τους άλλους δε μιλώ. Στέκομαι ένα δευτερόλεπτο. Πόσο εύκολα ξεχνιέσαι, μέσα στις καταστάσεις. Δεν είσαι Θεός, ούτε αψεγάδιαστος, είναι όμως ωραίο να είσαι ταπεινός μέσα σου, να υπάρχεις χωρίς να ενοχλείς, να ζεις καθαρά. Αμήν.