Το μυαλό μου ταξιδεύει σε χώρους μακριά από εδώ. Καθώς η μέρα μεγαλώνει, σκέφτομαι καρό τραπεζομάντηλα σε χωμάτινα δάπεδα, κόκκινα λουλούδια στα μαλλιά και μακριές φούστες, μισοάδειες τσάντες μόνο για τα απαραίτητα, πεταμένα κασκόλ και φουλάρια στις ψάθινες καρέκλες και φαρδιές σκέψεις για βόλτες επιπόλαιες... Είναι ο ήλιος που φαντάζει σαν ο Θεός να μας χαμογελά, σαν να λέει πως όσο χειμώνα και να κάνει, πάντα στο τέλος θα έρθει κάτι να λάμψει. Βλέπεις τόσα πράγματα και σκας για άλλα τόσα και μετά σκέφτεσαι πως πάντα υπάρχει κάτι χειρότερο από όσα εσύ φαντάζεσαι. Και μετά λυπάσαι και χαμογελάς που για μια στιγμή ήσουν αχάριστος. Μακάρι να μην υπήρχε ο πόνος και η συνείδηση του πόνου, και μακάρι αυτός ο ήλιος και τα όνειρα για παραλίες και ξεφλουδισμένα σώματα να κρατήσουν για πάντα.