Λυπάμαι πολύ για τη δυσβάσταχτη αναβολή των αποφάσεων που δείλιαζα να πάρω στον αδικαιολόγητο βωμό της υπομονής που πίστεψα πως όλα τα βελτιώνει.
Λυπάμαι πολύ για την απουσία σου κατά τη λήψη των αποφάσεών μου αυτών, για τη γενικότερη απουσία σου.
Λυπάμαι που άργησα τόσο να αποδεχτώ πως δε μπορώ να συμβιβαστώ με την εικόνα με την οποία έβλεπα μέρα με τη μέρα να μοιάζω τόσο.
Απορώ με τι μάτια έβλεπα στον καθρέφτη καθημερινά εσένα κι εμένα μαζί, στο ασανσέρ, στις φωτογραφίες, σαν μαυσωλείο μιας τελειωμένης αγάπης που όσο την άφηνα να εξελίσσεται γινόταν τέλμα ανυπόφορο, σα βάλτος από τον οποίο όσο προσπαθείς να βγεις, τόσο βουλιάζεις και τα δάκρυα γίνονται ένα με το βούρκο, κι εσύ μαζί ολάκερος γίνεσαι λάσπη. Δεν ξεχωρίζει πια η σπίθα στη ματιά σου, η λαχτάρα να αντικρύσεις τον κόσμο, όταν κατακερματίζεις κάθε σου θέλω σε μια προσπάθεια να επιστρέψεις σε εκείνο που ήθελες.
Γαμημένη φιλοδοξία, λέω και ξαναλέω, και δεν ξέρω πώς να θυμώσω, πώς να τα βάλω με κάτι τόσο ματαιόδοξο και μη ανθρώπινο, δεν ξέρω πού να στρέψω την οργή μου, στη δικής μου αιτιολογίας καθυστέρηση ή στη δική σου αβουλησία ή στη φιλοδοξία σου να γίνεις κι εσύ ένας δυστυχισμένος κάποιος.
Και σκέφτομαι πως έκανα ό,τι μπορούσα και έφτασα ως εδώ, και αφήνω τον εαυτό μου να κλάψει γιατί επιτέλους έχω καθορισμένα αισθήματα και όχι αυτή τη βέβηλη αβεβαιότητα που δε με άφησε ποτέ να κοιμηθώ ήσυχα, όπως παλιά.
Και θα θελα τόσο πολύ να είσαι απέναντί μου να τα ακούσεις όλα αυτά, σαν εκδίκηση, να σε πλήγωνα για μια στιγμή όπως εσύ, αλλά και πάλι δεν είσαι εδώ και ούτε θα καταλάβαινες αν άκουγες, πνιγμένος στο ίνδαλμα που προσπαθείς να γίνεις. Καλή παρέα πρέπει να σου κάνει η αλαζονικότητα, μάλλον.
Δεν τελείωσε όπως θα ήθελα, και ούτε καν έχει σβήσει μέσα μου ο έρωτας, και είναι σαν ξυράφι ο πόνος του έρωτα και ακόμα πιο αιχμηρή η απόφαση να φύγεις, αλλά ας είναι. Αν η φυγή για κάποιους είναι η εύκολη λύση, εδώ είναι η δύσκολη λύση. Αλλά δεν έχω άλλη.
Sunday, January 20, 2013
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment