Ασυμφωνίες...

Το εγκώμιο της απραξίας και το τέρμα ενός στόχου.
Η κάθε λογής ξεκούραση ή αποχή σού δίνει περισσότερη όρεξη για τη συνέχεια.
Θα θελα ένα πρωινό με μαρμελάδα στο ξενοδοχείο, κρουασανάκια και μικρές πολυτέλειες.
Να ζεις σε ένα σπίτι χωρίς να πρέπει να επιδιορθώνεις συνεχώς τις βλάβες του.
Να έχεις σχέσεις στις οποίες να μη χρειάζεται να επιδιορθώνεις συνεχώς τις ισορροπίες.
Να μην υπάρχει αμηχανία, να μην υπάρχει τουπέ, να μην υπάρχουν άνθρωποι χαμένοι στο διάστημα με βλέμμα απλανές και δυστυχισμένο.

Το απλανές βλέμμα το δικαιούνται μόνο όσοι ονειρεύονται, χωρίς να υποφέρουν.
Κάποιοι άνθρωποι φαίνονται, αλλά δεν είναι.
Και κάποιοι άλλοι αδικούνται από αυτό που δείχνουν.
Η γκρίνια... Το μόνο καλό της είναι ότι δείχνει άνθρωπο που ψάχνει για τα καλύτερα.
Και η γκρίνια μπορεί πανεύκολα να σε ενώσει με τον άλλο. Αλλά δε μπορείς να ταιριάζεις με όλους.

Μου λείπει ο ήλιος και το μπαλκόνι μου. Η αθέατη πλευρά των πραγμάτων και η αίσθηση του να είσαι αθέατος.
Είναι φτωχό το να μην επενδύεις σε συναισθήματα από δω κι από κει. Πρέπει να ξοδέψεις ρίσκο για να πάρεις λάμψη από τους άλλους. Αλλιώς όλα είναι ενέχυρα.

Ψάχνεις να αλλάξεις κάτι στη ζωή σου, όχι γιατί δε σε ικανοποιεί, αλλά γιατί βαρέθηκες τη ρουτίνα. Και αναζητάς μεγάλες αλλαγές. Που θα φέρουν κι άλλες συγχύσεις. Ξεχνάς πως οι μεγάλες αλλαγές έγκεινται στα μικρότερα προσωπικά, καθημερινά σου πράγματα.

Να κάνεις κάθε φορά κάτι που θα μείνει. Μια τακτοποίηση, μια οργάνωση του μυαλού για να έχεις περισσότερο χώρο για νέα δεδομένα.

Να μην υπερδικαιολογείς τον εαυτό σου. Δε φταίνε μόνο οι άλλοι. Είναι βολικό και απαραίτητο για να επιβιώσεις, αν είσαι τέλειος. Δεν είσαι όμως και κατά βάθος το ξέρεις από μικρός. Ούτε Θεός είσαι για να κρίνεις τον καθένα με βάση το δικό σου παράδεισο.

Ο παράδεισος, μάτια μου, φτιάχνεται από χαμόγελα. Ούτε από ψεύτικες ευγένειες ούτε από λούσα. Είναι ένα μεγάλο ευχαριστώ, η απουσία ενόχλησης, η χειρονομία συμπάθειας. Ένα ζεστό τσάι σ ένα ζεστό δωμάτιο μετά από μια κρύα βόλτα.

Και είναι η κάθε μέρα που ξεκινάει με την πολυτέλεια των καινούριων ιδεών και των ονείρων.
Κι ας μην συμβαίνει συχνά, αρκεί μια στο τόσο. Για να ξεκλέβει η ψυχή λίγη ανάσα και να ξαναξεκινά το μακροβούτι.