It' s been long , πέρασε καιρός από την τελευταία φορά που έγραψα, από την τελευταία φορά που ακούμπησα λίγο πιο βαθιά τον εαυτό μου. Είχα κουραστεί. Το βλέπω τώρα, που κάθε επαφή με τον κόσμο έξω από τον μικρόκοσμό μου, με καθιστά αληθινό άνθρωπο. Λατρεύω την Αθήνα τον Αύγουστο, λείπετε όλοι και σας παρακαλώ να μείνετε εκεί που είστε, είναι όλα πιο εύκολα χωρίς εκείνητην οχλαγωγία. Κοιτάζω μερικούς ανθρώπους και απορώ γιατί δε φεύγουν, και μετά κοιτάζω κάποιους άλλους που μου φαίνονται τόσο καταθλιπτικοί και λυπάμαι, κοιτάζω ανθρώπους που ημέρα γιορτής πίνουν καφέ και δεν ξέρω αν ξέμειναν μόνοι στην πόλη ή αν είναι μόνοι. Και σκέφτομαι, εκείνες τις Πέμπτες μεσημέρι που γυρνάς σπίτι και είναι σαν να είναι Κυριακή, κι εκείνα πάλι τα βράδια που ακούς την απέναντι να αναρωτιέται γιατί κανένα one night stand δεν της γίνεται two nights stand και να εξηγεί στις φίλες της και τον εαυτό της θεωρίες περί σεβασμού και αξίας, εκείνα τα πρωινά που ξυπνάω και δε θέλω άλλο να τρέχω, αλλά να μιλάω και να ακούω και να ανταλλάζω απόψεις ακατάπαυστα, μού έχει λείψει τόσο πολύ η γνωριμία με το διαφορετικό, μού έχει λείψει να ζηλέψω κάτι βρε παιδί μου, ζήλεια του τύπου θαυμασμός εννοώ, να ονειρευτώ κάτι πέρα από τα συνηθισμένα, αναρωτιέμαι καμιά φορά τι κερδίζω και πόσο κοστίζει το ότι κανω, βρίσκω κίνητρα στα πιο σαχλά πράγματα της καθημερινοτητας, λαχταράω ακόμα και το ξεσπασμα σε αυτό τον χωρίς συνειρμό, συγχυτικό λόγο, γιατί η τάξη μέσα σου προδιαθέτει αρκετό κενό χώρο, σαν τη ντουλάπα σου, και το μυαλό μου δεν είναι αποθηκευτικός χώρος. Μου αρέσει η αταξία και αυτό το διάφανο καθρέφτισμα στον κόσμο που θέλω να ονειρεύομαι, και ξεχνάω για λίγο αρρώστειες, βάσανα και βία, και σκέφτομαι ξανά πως αν όλοι τα διαγράφαμε από το παρόν μας, ίσως να έπαυαν να υπάρχουν. Και μετά το παιδί που θέλω να είμαι γίνεται ένας σοβαρός ενήλικας, για πολύ λίγο όμως, και πάλι από την αρχή.
Είναι της Παναγίας σήμερα και μ αρέσει να χαζεύω τις αστικές οικογένειες να τηρούν τις παραδόσεις με τις οποίες μεγάλωσα, ίσως επειδή παλιότερα δεν το παρατηρούσα, ή δε με άγγιζε, αλλά τελευταία η οικογένεια και τα παιδικά μου χρόνια επιστρέφουν πολύ περισσότερο από τα φοιτητικά στο νου μου- ίσως πρόκειται για διαφορετικό στάδιο του Ericson ή είναι απλά θέμα τύχης, αλλά ξέρεις τι; Δεν έχει και πολλή σημασία.
ΥΓ Μακάρι σήμερα και καμία μέρα, κανένας άνθρωπος να μην είναι μόνος.
Νιώθω ευγνωμοσύνη που δεν νιώθω μοναξιά σήμερα.
Και νιώθω ωραία που παρότι δε νιώθω μοναξιά, έκανα μια ωραία προσευχή.
Η βεβαιότητα είναι συνήθως αυταπάτη, αλλά σ' αρέσει να βαδίζεις λίγο με την ιδέα ότι υπάρχει.
Είναι της Παναγίας σήμερα και μ αρέσει να χαζεύω τις αστικές οικογένειες να τηρούν τις παραδόσεις με τις οποίες μεγάλωσα, ίσως επειδή παλιότερα δεν το παρατηρούσα, ή δε με άγγιζε, αλλά τελευταία η οικογένεια και τα παιδικά μου χρόνια επιστρέφουν πολύ περισσότερο από τα φοιτητικά στο νου μου- ίσως πρόκειται για διαφορετικό στάδιο του Ericson ή είναι απλά θέμα τύχης, αλλά ξέρεις τι; Δεν έχει και πολλή σημασία.
ΥΓ Μακάρι σήμερα και καμία μέρα, κανένας άνθρωπος να μην είναι μόνος.
Νιώθω ευγνωμοσύνη που δεν νιώθω μοναξιά σήμερα.
Και νιώθω ωραία που παρότι δε νιώθω μοναξιά, έκανα μια ωραία προσευχή.
Η βεβαιότητα είναι συνήθως αυταπάτη, αλλά σ' αρέσει να βαδίζεις λίγο με την ιδέα ότι υπάρχει.
No comments:
Post a Comment