Περπατώ σε στενά δρομάκια χαζεύοντας τα πράσινα μπαλκόνια που πίσω τους κρύβουν τις ζωές των κατοίκων- αν χωράνε ζωές στα λιγοστά τετραγωνικά της πόλης. Ζηλευω μικρογειτονιές και μπλε βαμμένα κάγκελα, εκείνο το μπλε το ανοιχτό συγκεκριμένα, και το τσιμέντο το ασπροβαμμένο, που ανανεώνεται κάθε χρόνο το Πάσχα, σαν υπόσχεση ότι θα λάμψεις κι εσύ λίγο στον ήλιο κι αυτό το καλοκαίρι. Περπατώ σε κεντρικούς δρόμους, ησυχία, ταμπέλες "καλές διακοπές", "κλειστόν μέχρι τέλος Αυγούστου" παντού, κι ας ξέρω ότι δεν πήγαν διακοπές, τους είδα τους γειτόνους επιχειρηματίες στο συνοικιακό καφέ της πλατείας το Δεκαπενταύγουστο. Τελικά παντού υπάρχει μια μορφή μικροκοινωνίας. Και ίσως εδώ να είναι και πιο ειλικρινής.
Δεν ξέρω πού ακριβώς έχω αφήσει την ψυχή μου. Στην εξοχή, ή σε κάποια από τα τετράδια των σημειώσεών μου. Την ψάχνω λίγο, σαν να αποζητώ από κάποιον άνθρωπο να μου τη βρει. Η ρουτίνα και η συνήθεια γίνονται τροχοπέδη ενίοτε αν δεν πάρεις λίγο εσύ το μπούσουλα για να οδηγήσεις.
Με κούρασε κάπως αυτός ο τελευταίος μήνας, ίσως η ζέστη, ίσως η ανάγκη να κάνω κάτι διαφορετικό και η έλλειψη δημιουργικότητας, I don't exactly know.
Τα κλειστά μπατζούρια των απέναντι μού επιτρέπουν να κινούμαι ελεύθερα, αλλά βαρέθηκα να σκέφτομαι πως πίσω από τις γρίλιες ζουν άνθρωποι, στο σκοτάδι.
Λυπάμαι πολύ για τους ανθρώπους που είναι μόνοι τους. Είναι τόσο βαθιά καταθλιπτικοί που από τη μία θέλω να τους πάρω από το χεράκι να τους κάνω παρέα, και από την άλλη μόλις πάρουν λίγο τα πάνω τους γίνονται ακόμα πιο λυπητεροί.
Ψάχνω λίγο την ευχαρίστηση στους ανθρώπους γύρω μου και πλέον οι προτεραιότητες έχουν τόσο αλλάξει- ισορροπώ σε μια ενδιάμεση κατάσταση που ευχαριστιέμαι άλλοτε με τις παλιές μου συνήθειες και άλλοτε με την προσδοκία των μελλοντικών μου σχεδίων.
Δε μου αρέσει το χάσιμο με τους ανθρώπους. Λυπάμαι που καθένας τραβά το δρόμο του, μιλάω σαν ρομαντικό παιδί που ονειρευόταν πως οι ζωές θα κυλούσαν στα ίδια decibel και στο ίδιο μήκος κύματος, κι όμως δεν παραπονιέμαι γιατί κι εγώ τη δική μου διαδρομή τράβηξα, ποιος ο λόγος να παραπονεθώ, λυπάμαι μόνο, γιατί στην πορεία γνωρίζεις κι άλλους, κι άλλους, αλλά δεν έχεις ποτέ τη δυνατότητα, ή και την όρεξη αν θες, ή την πολυτέλεια του ελεύθερου χρόνου να δεθείς το ίδιο.
Μού λείπει η οδήγηση, εκείνα τα πρωινά που τρελαινόμουν να ακούω στο τέρμα τα αγαπημένα μου τραγούδια και κατέληγα να παρκάρω φάτσα στο απέραντο γαλάζιο, μού λείπει κι εκείνο το σούρουπο στις βάρδιες τις δύσκολες, μού λείπει κι εκείνο το άγχος της ευθύνης όταν είσαι μόνος σου, μού λείπει κι εκείνη η ικανοποίηση ότι τα κατάφερνα μετά από κάθε βάρδια- μετράω τις μέρες για να ξεφύγω όσο πιο γρήγορα μπορώ από ό,τι με δένει στην καθημερινότητα, μετράω με το δεξί και πιάνω κι ένα δάχτυλο από το αριστερό, και μετά σφύριξα κι έφυγα.
Σαν να έχεις πάρει αμφεταμίνες και ό,τι άλλο, κι όμως έχεις απλά κλείσει ένα διακόπτη.
Δεν ξέρω πού ακριβώς έχω αφήσει την ψυχή μου. Στην εξοχή, ή σε κάποια από τα τετράδια των σημειώσεών μου. Την ψάχνω λίγο, σαν να αποζητώ από κάποιον άνθρωπο να μου τη βρει. Η ρουτίνα και η συνήθεια γίνονται τροχοπέδη ενίοτε αν δεν πάρεις λίγο εσύ το μπούσουλα για να οδηγήσεις.
Με κούρασε κάπως αυτός ο τελευταίος μήνας, ίσως η ζέστη, ίσως η ανάγκη να κάνω κάτι διαφορετικό και η έλλειψη δημιουργικότητας, I don't exactly know.
Τα κλειστά μπατζούρια των απέναντι μού επιτρέπουν να κινούμαι ελεύθερα, αλλά βαρέθηκα να σκέφτομαι πως πίσω από τις γρίλιες ζουν άνθρωποι, στο σκοτάδι.
Λυπάμαι πολύ για τους ανθρώπους που είναι μόνοι τους. Είναι τόσο βαθιά καταθλιπτικοί που από τη μία θέλω να τους πάρω από το χεράκι να τους κάνω παρέα, και από την άλλη μόλις πάρουν λίγο τα πάνω τους γίνονται ακόμα πιο λυπητεροί.
Ψάχνω λίγο την ευχαρίστηση στους ανθρώπους γύρω μου και πλέον οι προτεραιότητες έχουν τόσο αλλάξει- ισορροπώ σε μια ενδιάμεση κατάσταση που ευχαριστιέμαι άλλοτε με τις παλιές μου συνήθειες και άλλοτε με την προσδοκία των μελλοντικών μου σχεδίων.
Δε μου αρέσει το χάσιμο με τους ανθρώπους. Λυπάμαι που καθένας τραβά το δρόμο του, μιλάω σαν ρομαντικό παιδί που ονειρευόταν πως οι ζωές θα κυλούσαν στα ίδια decibel και στο ίδιο μήκος κύματος, κι όμως δεν παραπονιέμαι γιατί κι εγώ τη δική μου διαδρομή τράβηξα, ποιος ο λόγος να παραπονεθώ, λυπάμαι μόνο, γιατί στην πορεία γνωρίζεις κι άλλους, κι άλλους, αλλά δεν έχεις ποτέ τη δυνατότητα, ή και την όρεξη αν θες, ή την πολυτέλεια του ελεύθερου χρόνου να δεθείς το ίδιο.
Μού λείπει η οδήγηση, εκείνα τα πρωινά που τρελαινόμουν να ακούω στο τέρμα τα αγαπημένα μου τραγούδια και κατέληγα να παρκάρω φάτσα στο απέραντο γαλάζιο, μού λείπει κι εκείνο το σούρουπο στις βάρδιες τις δύσκολες, μού λείπει κι εκείνο το άγχος της ευθύνης όταν είσαι μόνος σου, μού λείπει κι εκείνη η ικανοποίηση ότι τα κατάφερνα μετά από κάθε βάρδια- μετράω τις μέρες για να ξεφύγω όσο πιο γρήγορα μπορώ από ό,τι με δένει στην καθημερινότητα, μετράω με το δεξί και πιάνω κι ένα δάχτυλο από το αριστερό, και μετά σφύριξα κι έφυγα.
Σαν να έχεις πάρει αμφεταμίνες και ό,τι άλλο, κι όμως έχεις απλά κλείσει ένα διακόπτη.
No comments:
Post a Comment