Σοβαρή ακινητοποίηση βλέμματος, ένα βήμα πριν την υστερία που ίσως να με βοηθούσε να ξεσπάσω εν τέλει, με μια έπειξη να βάλω τις φωνές, τα κλάματα, να εκραγώ σαν να εκρήγνυται ένα κάτι που μέσα μου δεν έχει νόημα και προσπαθώ να το αποδιώξω, και κάθε φορά που θέλω να ξεφύγω, να και κάτι καινούριο που με πνίγει εκτός μου, εκτός μου γιατί εντός μου έπηξα, και μετά θέλω να πάω κάπου να ξαπλώσω και να μη με ακούει τίποτα, κανείς και καθόλου,σαν να μην υπάρχω, και όταν σηκωθώ να είμαι ένας χαλαρός, ελεύθερος άνθρωπος και όλα αυτά να μη συνέβησαν ποτέ.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment