Ωδή στους αρρύθμιστους

Μια μικρή ωδή σε όσους επηρεάζουν my physical state of mind- εξαιρουμένης της αϋπνίας, του αλκοόλ που αποβάλλω ακόμη από εχθές και των κυκλοφορούντων πιθανώς ορμονών στο αίμα μου. Είναι άνθρωποι με τύψεις για το βόλεμά τους ή άνθρωποι με ανεπάρκεια να αναλάβουν το βάρος των αποφάσεων που καλούνται να λάβουν, που εξιλεώνονται μεταθέτοντας το βάρος όλων αυτών σε σένα. Και κάποια στιγμή ψάχνεσαι προσπαθώντας να βρεις εκ νέου ισορροπίες και να μην εκραγείς σε ένα περιβάλλον που σε πνίγει ξαφνικά- θες να μη μιλάς, να μην προκαλείς συναισθήματα, αλλά θα σκάσεις, είσαι και ομιλητικό ον, φτου, θέλεις απεγνωσμένα να βγεις έξω σαν άνθρωπος αλλά η ζέστη σε νικάει, μερικοί άνθρωποι που παλιά σού φαίνονταν σουρεάλ, τώρα σου φαίνονται κάπως βαρετά ανεξέλικτοι, και κάποιοι άλλοι που τους θαύμαζες για την ευστροφία τους, σου φαίνονται μπλεγμένοι στην ίδια τους την ευφυία. Και άλλους, που τους θαύμαζες για το στέκεσθαί τους, τους λυπάσαι για την ανεπάρκειά τους να συνυπάρξουν με κάποιον άλλο- σαν ο εαυτός τους να απασχολεί πολύ από το χώρο εντός τους, και γύρω τους- μεγάλο εκτόπισμα.
Και αναρωτιέμαι αν κάποιες φορές ξεπερνώ κι εγώ τα όρια και ανήκω κι εγώ στους αρρύθμιστους, θέλω να μη μιλάω, να έχω στόχους, να ξέρω γιατί κάνω ό,τι κάνω, να μην αγχώνομαι αν δε χρειάζεται, και στην τελική θέλω απίστευτα πολύ να τους γράψω όλους και να πάω να απολαύσω την ηρεμία που θέλω σε μια παραλία κάτω από ένα δέντρο. Χωρίς παρέα εξωγήινη και χωρίς παρεμβολές που δε γουστάρω. I feel like I am ready to do something crazy again.

But we are never gonna survive, unless we get a little crazy.