Μάτια κουρασμένα από τις βουτιές, πρόσωπο στραβοηλιοκαμμένο από αμέλεια, μηρός σε θλάση από τις απότομες φιγούρες, ζέστη που καίει τα πάντα σε αυτή την πόλη, μικρές αποδράσεις για μεγάλα σαββατοκύριακα, και αλήθειες που σιγά σιγά αποκαλύπτονται, χωρίς να το ζητήσεις, σκέψεις που δεν τις μοιράζεσαι πια γιατί ακόμα κι εσύ κουράστηκες μαζί τους, και στο τέλος μια αίσθηση ότι η υπομονή είναι μεγάλο χάρισμα και σου αποκαλύπτει τα δώρα της μόνο όταν πειθαρχήσεις.
Πάντα μια ευγνωμοσύνη για την κατάληξη των πραγμάτων,
μια ευχαρίστηση ότι όλα θα γίνουν ανεξάρτητα από το πόσο βιάζεσαι εσύ,
και μια ανακούφιση που τα προηγούμενα δύσκολα πέρασαν,
και που ξέρεις πια ότι μπορείτε να τα αντιμετωπίσετε μαζί.
"Ποιος σκαλίζει το σκοτάδι στην ψυχή μου κι όταν χαίρομαι ποιος κλαίει
ποιος παλεύει να μισήσω το κορμί μου κι όταν τ' αγαπάω ποιος φταίει
ποιος φρενάρει και ρημάζει τη ζωή μου κι όταν προχωράω ποιος κλαίει
ποιος ζητά να χαμηλώσω τη φωνή μου κι αν του τ' αρνηθώ ποιος φταίει"
Διάολε, φύγε από μπροστά μου, μου κρύβεις το Θεό...
Πάντα μια ευγνωμοσύνη για την κατάληξη των πραγμάτων,
μια ευχαρίστηση ότι όλα θα γίνουν ανεξάρτητα από το πόσο βιάζεσαι εσύ,
και μια ανακούφιση που τα προηγούμενα δύσκολα πέρασαν,
και που ξέρεις πια ότι μπορείτε να τα αντιμετωπίσετε μαζί.
"Ποιος σκαλίζει το σκοτάδι στην ψυχή μου κι όταν χαίρομαι ποιος κλαίει
ποιος παλεύει να μισήσω το κορμί μου κι όταν τ' αγαπάω ποιος φταίει
ποιος φρενάρει και ρημάζει τη ζωή μου κι όταν προχωράω ποιος κλαίει
ποιος ζητά να χαμηλώσω τη φωνή μου κι αν του τ' αρνηθώ ποιος φταίει"
Διάολε, φύγε από μπροστά μου, μου κρύβεις το Θεό...
No comments:
Post a Comment