Το μυαλό μου ταξιδεύει σε χώρους μακριά από εδώ. Καθώς η μέρα μεγαλώνει, σκέφτομαι καρό τραπεζομάντηλα σε χωμάτινα δάπεδα, κόκκινα λουλούδια στα μαλλιά και μακριές φούστες, μισοάδειες τσάντες μόνο για τα απαραίτητα, πεταμένα κασκόλ και φουλάρια στις ψάθινες καρέκλες και φαρδιές σκέψεις για βόλτες επιπόλαιες... Είναι ο ήλιος που φαντάζει σαν ο Θεός να μας χαμογελά, σαν να λέει πως όσο χειμώνα και να κάνει, πάντα στο τέλος θα έρθει κάτι να λάμψει. Βλέπεις τόσα πράγματα και σκας για άλλα τόσα και μετά σκέφτεσαι πως πάντα υπάρχει κάτι χειρότερο από όσα εσύ φαντάζεσαι. Και μετά λυπάσαι και χαμογελάς που για μια στιγμή ήσουν αχάριστος. Μακάρι να μην υπήρχε ο πόνος και η συνείδηση του πόνου, και μακάρι αυτός ο ήλιος και τα όνειρα για παραλίες και ξεφλουδισμένα σώματα να κρατήσουν για πάντα.

My head is a jungle

Λυπάμαι πολύ για τη δυσβάσταχτη αναβολή των αποφάσεων που δείλιαζα να πάρω στον αδικαιολόγητο βωμό της υπομονής που πίστεψα πως όλα τα βελτιώνει.
Λυπάμαι πολύ για την απουσία σου κατά τη λήψη των αποφάσεών μου αυτών, για τη γενικότερη απουσία σου.
Λυπάμαι που άργησα τόσο να αποδεχτώ πως δε μπορώ να συμβιβαστώ με την εικόνα με την οποία έβλεπα μέρα με τη μέρα να μοιάζω τόσο.
Απορώ με τι μάτια έβλεπα στον καθρέφτη καθημερινά εσένα κι εμένα μαζί, στο ασανσέρ, στις φωτογραφίες, σαν μαυσωλείο μιας τελειωμένης αγάπης που όσο την άφηνα να εξελίσσεται γινόταν τέλμα ανυπόφορο, σα βάλτος από τον οποίο όσο προσπαθείς να βγεις, τόσο βουλιάζεις και τα δάκρυα γίνονται ένα με το βούρκο, κι εσύ μαζί ολάκερος γίνεσαι λάσπη. Δεν ξεχωρίζει πια η σπίθα στη ματιά σου, η λαχτάρα να αντικρύσεις τον κόσμο, όταν κατακερματίζεις κάθε σου θέλω σε μια προσπάθεια να επιστρέψεις σε εκείνο που ήθελες.
Γαμημένη φιλοδοξία, λέω και ξαναλέω, και δεν ξέρω πώς να θυμώσω, πώς να τα βάλω με κάτι τόσο ματαιόδοξο και μη ανθρώπινο, δεν ξέρω πού να στρέψω την οργή μου, στη δικής μου αιτιολογίας καθυστέρηση ή στη δική σου αβουλησία ή στη φιλοδοξία σου να γίνεις κι εσύ ένας δυστυχισμένος κάποιος.
Και σκέφτομαι πως έκανα ό,τι μπορούσα και έφτασα ως εδώ, και αφήνω τον εαυτό μου να κλάψει γιατί επιτέλους έχω καθορισμένα αισθήματα και όχι αυτή τη βέβηλη αβεβαιότητα που δε με άφησε ποτέ να κοιμηθώ ήσυχα, όπως παλιά.
Και θα θελα τόσο πολύ να είσαι απέναντί μου να τα ακούσεις όλα αυτά, σαν εκδίκηση, να σε πλήγωνα για μια στιγμή όπως εσύ, αλλά και πάλι δεν είσαι εδώ και ούτε θα καταλάβαινες αν άκουγες, πνιγμένος στο ίνδαλμα που προσπαθείς να γίνεις. Καλή παρέα πρέπει να σου κάνει η αλαζονικότητα, μάλλον.
Δεν τελείωσε όπως θα ήθελα, και ούτε καν έχει σβήσει μέσα μου ο έρωτας, και είναι σαν ξυράφι ο πόνος του έρωτα και ακόμα πιο αιχμηρή η απόφαση να φύγεις, αλλά ας είναι. Αν η φυγή για κάποιους είναι η εύκολη λύση, εδώ είναι η δύσκολη λύση. Αλλά δεν έχω άλλη.

Basic instict

Λες, λες πως υποφέρεις, απλά για να πεις, απλά για να αποφύγεις τη συνειδητοποίηση των επίπεδων συναισθημάτων, και μετά μιλάς με κάποιον άλλο που έχει σοβαρό πρόβλημα, και για μια στιγμή όλα λύνονται μπροστά σου και σκέφτεσαι πόσο εύκολο είναι να βαφτίσεις τα δικά σου προβλήματα σοβαρά, και μετά επιστρέφεις σπίτι σου και δακρύζεις, γιατί το κρύψιμο των συναισθημάτων σού την έδωσε, γιατί αισθάνεσαι άσχημα να γκρινιάζεις για σχετικά ασήμαντα πράγματα, και γιατί παρ' όλα αυτά, εξακολουθείς εγωιστικά να θεωρείς πως τα προβλήματά σου είναι σοβαρά.

Ο καθένας στο πόστο του, και ανάλογα με τα δεδομένα του.

Το φλερτ και η ένταση δεν έχουν ηλικία.

Το μότο μου τελευταία είναι να προσπαθώ να επιδιορθώνω ό,τι χαλάει, αντί να το πετάω.

Και αν το ένστικτο είναι κάτι που με βοηθά, ας με βοηθήσει να ξυπνήσω.