Ακούω ραπίστικες μουσικές, σαν να νιώθω πως αυτός ο άρρυθμος ρυθμός, ο αντιχρονισμός, ραπίζει καθετί μέσα μου που δεν αντέχει την ψευδαίσθηση της ηρεμίας. Μελωδίες στις οποίες κουνιέται η ψυχή μου ολόκληρη. Σαν αντίβαρο στην αίσθηση ευτυχίας μου, ήρθε η περίοδος των ευθυνών. Ευθύνες που λαχταρούσα να αναλάβω, και τώρα μού φαίνονται βαριές. Σε τι περιβάλλον κινούμαι, Θεέ μου.... Μπαίνω στη θέση όσων συναναστρέφομαι, και με βοηθάει αυτό να τους κατανοώ καλύτερα. Ο αξιοπρεπής άνθρωπος κερδίζει όσα ο αναξιοπρεπής δε μπορεί να φανταστεί ότι υπάρχουν. Είναι περίεργο το συναίσθημα να ξέρεις ότι σε καταλαβαίνουν άνθρωποι με τους οποίους δε μιλάς για όσα σε απασχολούν, σαν να υπάρχει μια ενδοεπικοινωνία από το πουθενά. Σταδιακά δένεσαι. Προσεύχομαι καθημερινά και μετά αναρωτιέμαι μήπως δεν είναι αρκετό αυτό, κάθε δοκιμασία για καλό, σκέφτομαι. Whenever I go, I am surrounded by your embrace, maybe I can feel your halo.... Μακάρι να πάνε όλα καλά, σκέφτομαι, και μετά εκφράζω κατηγορηματικά πως θα πάνε όλα καλά, σαν να μην αφήνω στην αγωνία να κάνει το παιχνίδι της. Ίσως γιατί δεν αντέχω οποιαδήποτε άλλη εκδοχή. Ίσως γιατί καμία άλλη εκδοχή δε μου ταιριάζει.
Το παν είναι να έχεις κίνητρο. Αυτό το κάτι που το βλέπω και το θαυμάζω. Να έχεις πάντα στόχους, ανάμεσα στα προβλήματά σου. Να μην το βάζεις ποτέ κάτω. Έστω κι αν αυτός ο στόχος σου είναι μια βόλτα στην παραλιακή, whatever. Ποτέ δε θα γεράσεις αν έχεις στόχο να υπάρχεις ανάμεσα στη ζωντάνια.
Με τις σκέψεις αυτές, και λίγες ακόμη, θα περάσει κι αυτό το Σαββατοκύριακο. Κουράστηκα, το σώμα μου πέφτει σαν ξύλο όπου κι αν ακουμπά. Αλλά θα περάσει κι αυτό, έτσι καρδιά μου, λέω. Γιατί ο άνθρωπος αντέχει πιο πολλά από όσα φαντάζεται.
Κάνω μια μεγάλη προσευχή, παίρνω άλλη μια βαθιά ανάσα, δε μου επιτρέπεται τίποτα λιγότερο, θα ξεσπάσω μόνο όταν όλα τελειώσουν, και μετά θα κοιμηθώ μια μέρα ήσυχα. Για την ώρα όμως, there is so much to do.
Το παν είναι να έχεις κίνητρο. Αυτό το κάτι που το βλέπω και το θαυμάζω. Να έχεις πάντα στόχους, ανάμεσα στα προβλήματά σου. Να μην το βάζεις ποτέ κάτω. Έστω κι αν αυτός ο στόχος σου είναι μια βόλτα στην παραλιακή, whatever. Ποτέ δε θα γεράσεις αν έχεις στόχο να υπάρχεις ανάμεσα στη ζωντάνια.
Με τις σκέψεις αυτές, και λίγες ακόμη, θα περάσει κι αυτό το Σαββατοκύριακο. Κουράστηκα, το σώμα μου πέφτει σαν ξύλο όπου κι αν ακουμπά. Αλλά θα περάσει κι αυτό, έτσι καρδιά μου, λέω. Γιατί ο άνθρωπος αντέχει πιο πολλά από όσα φαντάζεται.
Κάνω μια μεγάλη προσευχή, παίρνω άλλη μια βαθιά ανάσα, δε μου επιτρέπεται τίποτα λιγότερο, θα ξεσπάσω μόνο όταν όλα τελειώσουν, και μετά θα κοιμηθώ μια μέρα ήσυχα. Για την ώρα όμως, there is so much to do.
No comments:
Post a Comment