Week-end, ή το τέλος μιας ακόμη εβδομάδας. Νιώθω την τύχη να μου κλείνει και πάλι το μάτι, όχι γιατί κέρδισα κανένα λαχείο, αλλά να, δεν πόνταρα τίποτα, δεν έχασα τίποτα, και είμαι πάτσι με την τύχη μου. Κοιμάμαι τα τελευταία βράδια όχι λόγω κούρασης, αλλά γιατί πρέπει. Σαν οι σκέψεις να τριγυρνάνε γύρω από το μαξιλάρι και δε με αφήνουν να κάνω πως δεν τις βλέπω.
Η προσευχή είναι δυνατό πράγμα, το ίδιο και οι τύψεις, και οι δεύτερες σκέψεις αλωνίζουν αν βρουν χώρο. Θέλω να τους δίνω χώρο. Οι δεύτερες σκέψεις είναι τροφή για τρίτες σκέψεις, και τροφή για ανάσες βαθιές.
48 ώρες ελευθερίας. Και νυστάζω. Και δεν έχω πουθενά να απολογηθώ για αυτό. Και μάλλον αυτό είναι τύχη.
No comments:
Post a Comment