Κοιτάς τη ζωή σου και δεν έχεις εικόνες να ονειρευτείς. Παλεύεις ενάντια στην περιέργεια να μάθεις τι άφησες πίσω σου. Σαν να μηρυκάζεις. Θέλεις να φύγεις, αλλά μόλις φύγεις θέλεις να είσαι πίσω. Θέλεις να αδειάσεις το μυαλό σου και την αμέσως επόμενη στιγμή θέλεις να το γεμίσεις.
Θαυμάζω τους ανθρώπους που κάνουν άρδην αλλαγές και δε νοσταλγούν παραπάνω από ότι επιτρέπεται.
Κι εγώ δε φεύγω ποτέ αν δεν πρέπει. Να, σα να με χωράει ο τόπος, δηλαδή.
Και μετά είναι η κριτική. Ο εγκλεισμός που φέρνει τις έμμονές σου σκέψεις στην επιφάνεια των άλλων. Και σαν κακομοίρικο θεατρικό, εκτίθεσαι σε ανθρώπους που αν δεν τύχαινε, ίσως και να μην τους κοίταζες ποτέ. Σαν να σε κοιτάζει ο Χορός να κλαις, και να συμπάσχει ή να κρίνει. Κι αν κλάψεις, είσαι αδύναμος, λένε. Δεν ξέρω.
Είναι εύκολο να νομίσεις πως κάποιος είσαι επειδή τα καταφέρνεις σχετικά καλά. Και η ταπεινότητα είναι εύκολο να ξεχαστεί. Λίγο να τη χάσεις και σα να μην υπήρξε ποτέ. Δε θέλω πια να κρίνω. Απλά να παρατηρώ.
Γιατί κάποιοι άνθρωποι εναποθέτουν την ευτυχία τους πάντα στους άλλους?
Και όλοι συνεχίζουν τις ασχολίες τους, καθένας με το ρυθμό και τα μυστικά του, και εσύ πάλι περιμένεις. Γιατί τη ζωή δε μπορείς να τη φιλοσοφείς, αν δεν τη ζεις.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment