TGIF

Τελειώνει το άγχος σου και πας να βρεις τους ρυθμούς σου. Και γίνεσαι πάλι εκείνο το παιδί που αγάπησα. Και μετά αναρωτιέμαι τι είναι πιο πολύ αυτό που νιώθω για σένα, το καλό ή το άσχημο. Και αν αξίζει να μετράω έτσι τις ισορροπίες, ερήμην σου. Και μετά ξαπλώνεις ήρεμος, μετά από καιρό, και είναι σαν να μην έχει συμβεί τίποτε, και με παίρνεις μια αγκαλιά, και με παίρνει γλυκά ο ύπνος. Και σκέφτομαι πως η υπομονή είναι ιερή αρετή.
Καλά να 'μαστε. Έχει χειμωνιάσει πια και ο ο ουρανός είναι μονίμως γκρίζος, Θεέ μου, τι γκριζάδα είναι αυτή που σε περιστοιχίζει. Κάτι τέτοιες ώρες θέλω να πω ένα "κουράγιο" στους ανθρώπους που βλέπω να ζορίζονται. Έχω αποκτήσει, μέσα στο άγχος και το τρέξιμο, μια στωικότητα που δεν την είχα. Σαν να μη με αγγίζει τίποτα, σαν να μην αφήνω εγώ να με αγγίξει τίποτα. 
Και αυτό μου αρέσει.
Γιατί μπορείς να επιλέγεις τι σου αρέσει και τι όχι, και ακόμα κι αν δεν είσαι πια μωρό, να διαμορφώνεσαι ανάλογα.
Νομίζω πως αρχίζω να εκτοπίζω εκείνο το αγχωτικό πλασματάκι που πανικοβαλλόταν σε όλα.
Τουλάχιστον προσπαθώ. Και βλέπουμε.
Καλημέρα. TGIF.