Αυτό που δεν ξέρω αν θα καταλάβω ποτέ μου είναι πώς γίνεται κάποιοι άνθρωποι ακόμα και όταν είσαι μακριά τους, να σε καταπιέζουν με εκείνο το γλυκανάλατο (για σένα σιχαμερό) τρόπο... Όταν πιστεύεις πως φταίει βαθιά ο άλλος, δε μπορείς να κάνεις ουσιαστική αυτοκριτική, όσο ικανός και αντικειμενικός κι αν νομίζεις πως είσαι- δεν υπάρχει σωστός τρόπος να ξεφύγεις από κάτι που σε έχει κουράσει, λες, κι έτσι δικαιολογείς τον εαυτό σου- και μετά χάνεις απλά το δίκιο σου σε μια μάχη με ανθρώπους βαμπίρ। Και θες απλά να λιποτακτήσεις και να ξεχάσεις। Αλλά δεν τελειώνει ποτέ।