Προετοιμάζοντας μεγάλες αποφάσεις

Ψάχνεις το κατάλληλο σάουντρακ για να ομορφοποιήσεις κάτι εν γένει πικρό...

http://www.youtube.com/watch?v=PhbY_J-फटक

Χόρεψα περισσότερο από αρκετά μαζί σου...

Και δεν ξέρω για πόσο ακόμη θα παραπατάω σε φιγούρες άχαρες προσπαθώντας να ισορροπήσω πλάι σου।

Αναρωτιέμαι αν έχεις καταλάβει τίποτα। Ή τίποτα।

Θλιβερό να μην έχεις καταλάβει τίποτα।

Θλιβερό και το να έχεις καταλάβει και να μην κάνεις τίποτε।

Εν γένει δύσκολο, να ωριμάζει μέσα σου ένα αδόκητο τέλος.

Χτες μου είπες πως πρώτη φορά που δε φοβάσαι.

Αύριο είναι μια καινούρια μέρα। Ό,τι κι αν έχεις κάνει μέχρι τώρα, φρόντισε να κάνεις κάτι καλύτερο αύριο। Η αξία σου στη ζωή αποτιμάται από το πώς στέκεσαι στις περιστάσεις। Μου αρέσει η φράση "σπεύδε βραδέως" και η αξιοπρέπεια της ηρεμίας σε όλες- τις περισσότερες- καταστάσεις। Είναι το κλάμα καμιά φορά που δε βγαίνει, στέκει κολλημένο σε εκείνη τη μικροσκοπική τρυπούλα του ματιού, ή σε εκείνο τον κόμπο του λαιμού σου, κάτι σαν κρίση πανικού που θέλει να εκτοξευτεί στους τοίχους αλλά η αυτοσυγκράτησή σου ποτέ δεν τον αφήνει। Συσσωρευμένη ένταση και στωικότητα δεν πάνε μαζί।

Για να παραμένεις ήρεμος δε φτάνει να μην δίνεις σημασία, σημασία έχει να διεκδικείς ό,τι σου χρωστάνε, να δίνεις δίκαια τα ρέστα και να φεύγεις χωρίς να μετράς κερδη και απώλειες। Δε μπορείς να κουβαλάς πάνω σου όλα όσα έχεις κοστίσει στους άλλους, και σίγουρα ό,τι έχεις πληρώσει εσύ ο ίδιος, δεν σου ανήκει πλέον। Οπότε ξέχνα το। Δώσε ό,τι έχεις και μετά κάνε πως δεν το είχες ποτέ। Οι απώλειες δεν είναι παρά μια ανάμνηση। Αν το βρήκες μια φορά το κόλπο, τι σε κάνει να πιστεύεις ότι δεν θα το ξαναβρεις?

Βολτάρω στις γραπτές σκέψεις άλλων για να αποφύγω τις δικές μου, ή ψάχνω να δω πώς ο καθένας νταραβερίζεται με το πάθος του?

Παθιασμένες περιγραφές για συνουσίες ανούσιες, που μετά σε αφήνουν λίγο πιο γυμνό, λίγο πιο αποκαλύψιμο। Ασχημοβαμμένα μάτια, ξεθωριασμένα μάγουλα, μελωδίες που σου θυμίζουν πως το πάθος ξέφυγε σε μια τρύπα στον τοίχο ή σε μια λακούβα στο δρόμο ή το άφησες αμάχητα να φύγει σε μια έξαρση οικειότητας, και αναρωτιέσαι αν πάλεψες, αν κάθε φορά θα γίνεται έτσι, γαμώτο, αν υπάρχουν δάσκαλοι του πάθους και αν υποφέρουν στην ζωή τους, κάποια στιγμή γίνεσαι βετεράνος του πάθους, έτσι νομίζεις, έστω, μα εμένα δε μ' αρέσουν οι κακογαμημένοι άνθρωποι και οι βολεμένες καθημερινότητες και τα καταπιεσμένα γαμώτο।

Δεν έχουμε τελειώσει με το πάθος, γιατί αν είχαμε τελειώσει θα είχαμε πεθάνει। Λαχταράμε να υπογράψουμε λυπηρούς συμβιβασμούς αφοσίωσης, από το φόβο της ανασφάλειας? Ξεχνώντας μάλλον πως οι υποσχέσεις αθετούνται με το νόμο των πιθανοτήτων। Μακάρι στη ζωή μου να μου δίνουν το πραγματικό κίνητρο να είμαι πιστός άνθρωπος, να μη δεσμευτώ ποτέ από ανασφάλεια, και ό,τι δημιουργήσω να έχει υγεία μέσα του। Και μακάρι να μην μετανιώνω, και στα λάθη μου τουλάχιστον να κρύβεται πάθος। Δε γίνεται να μην πληγώνεις- εξ ορισμού ζωής- αλλά από φόβο να μην πληγώσεις δε μπορείς να μένεις, έτσι δεν είναι?

Αγγλογαλλιστί ντάμν, μέρντ, θα χρειαζόμουν λίγη βοήθεια εδώ πέρα। Διαλέγεις ένα δρόμο, να στηρίξεις, να βοηθήσεις, την ίδια στιγμή που το διαλέγεις ξέρεις ότι σηκώνεις ένα φορτίο, και την αμέσως επόμενη στιγμή προσπαθείς να πείσεις και τους υπόλοιπους, και θες ένα μεγάλο χέρι να σου κάνει ένα νεύμα, να είσαι σίγουρος ότι πήρες το σωστό δρόμο, ότι το μυαλό σου είναι καθαρό । Καθαρό μυαλό για θέματα καρδιάς- άκουσον, αντιφάσεις στείρων υπολήψεων, σιχαίνομαι τα προσωπικά δράματα του καθενός και ο τρόπος που τα εντάσσουν σε καθωσπρεπικά φορτία, και απ' την άλλη, γιατί με βάζετε να κρίνω ανθρώπους όταν δε θέλω? Μέρντ, μέρντ, μέρντ।
ΥΓ1 Πίσω από τις κλειστές πόρτες δεν μπορείς ποτέ να ξέρεις τι γίνεται।
ΥΓ2 Μικρές αποκαλύψεις μεγάλων ανθρώπων। Δε με νοιάζει η αλήθεια αν δεν τη ξέρω? Ή μήπως όχι?

Δεν έχει σύννεφα πια στον ουρανό μου,
όταν καταφέρνω να συγχωρώ και να φεύγω όσο γίνεται πιο μακριά।
Στην αδυναμία του άλλου χρειάζεται απλά εσύ να επιστρατεύσεις περισσότερη δύναμη।
Ας είναι।

Θα ανατέλλω

Να μ' αγαπάς χίλιες φορές... Όσες μπορείς τελοσπάντων...
Σκέφτομαι την προσγείωση। Δε θέλω να δέσω στο λιμάνι, θέλω να αρμενίζω μεσοπέλαγα για λιγάκι ακόμα, να μη με νοιάζει τίποτα για λίγο ακόμα, είναι ωραία να αναρωτιέσαι πού θέλεις να είσαι। Πού θέλεις να είσαι? Και πού είσαι τελικά?
Χτες βράδυ περπατώντας κατά μήκος του παλιού Ιλισσού, σκέφτηκα πως ακόμα κι αν δεν είσαι εκεί που θέλεις, πρέπει να φροντίσεις να κάνεις τη διαμονή υπέροχη।
Η επένδυση κάνει τη διαφορά.
Κι αν διαβάζοντας όλη μέρα κριτικές και γνώμες και βλέπω πόσο διαφέρουν τα γούστα και οι προτιμήσεις, μ' αρέσει ο τρόπος που ο καθένας ωραιοποιεί κάτι μέσα του, ακόμα κι αν για μένα είναι κακόγουστο।
Μελωδίες ελληνικές, από αυτές που σπάνια ακούω, αλλά όταν κατατρέχω σ αυτές, ξυπνάει μια απεραντοσύνη μέσα μου। Πιο αχανής από εκείνη που μπορούν να χωρέσουν οι ξένες συγχορδίες। Θέλω πάντοτε να είμαι όσο πιο ανατολικά γίνεται। Κάτι υπάρχει εκεί, στην Ανατολή। Κάτι πικάντικο, μυστικιστικό, μπορεί και όχι, αλλά γουατέβερ।
ΥΓ Καλό ταξίδι κύριε Δ। Αξιοπρεπής, κι όταν φοβόσασταν τρομερά। Τα παγωμένα χέρια σας μακάρι να τα ζέστανα όσο μπορούσα। Και να έκανα τις στιγμές λίγο λιγότερο σιωπηλές με τις ακατάσχετες ασύντακτες προτάσεις μου που όλες είχαν το ίδιο νόημα παραφρασμένο। Δεν έχω πάντα πολλά να πω।
ΥΓ2। Δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους που φεύγουν από κάπου και ξαφνικά ό,τι έζησαν εκεί τελειώνει μέσα τους। Δεν το κρίνω, είναι και δύσκολο αλλά και ωραίο να αφήνεις κομμάτια σου όπου περάσεις। Από την άλλη δε μπορείς να μοιράζεσαι ουσιαστικά και σε εκατό ανθρώπους। Αλλά αν μπορείς, γιατί όχι?
Αλλά το πέρασμα, ακόμα κι αν έχεις χαθεί και γι αυτό πέρασες, έχει μια γλύκα κι αυτό।
Αγαπώ όλο τον κόσμο। Κι αυτόν που χάνεται, κι αυτόν που θέλει να χαθεί।

Αυτό που δεν ξέρω αν θα καταλάβω ποτέ μου είναι πώς γίνεται κάποιοι άνθρωποι ακόμα και όταν είσαι μακριά τους, να σε καταπιέζουν με εκείνο το γλυκανάλατο (για σένα σιχαμερό) τρόπο... Όταν πιστεύεις πως φταίει βαθιά ο άλλος, δε μπορείς να κάνεις ουσιαστική αυτοκριτική, όσο ικανός και αντικειμενικός κι αν νομίζεις πως είσαι- δεν υπάρχει σωστός τρόπος να ξεφύγεις από κάτι που σε έχει κουράσει, λες, κι έτσι δικαιολογείς τον εαυτό σου- και μετά χάνεις απλά το δίκιο σου σε μια μάχη με ανθρώπους βαμπίρ। Και θες απλά να λιποτακτήσεις και να ξεχάσεις। Αλλά δεν τελειώνει ποτέ।

Κι όταν φαίνεται κάτι να πηγαίνει στραβά, είναι για να μπορέσεις να δεις ότι χρειάζεσαι αλλαγή।
Η φυγή δεν είναι πάντα η λύση, το μαθαίνεις σιγά σιγά।
Αλλά και ο συμβιβασμός δεν είναι του χαρακτήρα σου, το θυμασαι, ε?
Αν χρειαστεί, μαζεύουμε άγκυρες και πάμε।
Ακόμα κι αν νομίζεις ότι από μερικά πράγματα δε μπορείς να ξεφύγεις।
Αν οι άλλοι γουστάρουν να διαιωνίζουν καταστάσεις, δε σημαίνει ότι είσαι κι εσύ το ίδιο μίζερο ανθρωπάκι।
Γιατί τις περισσότερες φορές, το να πεις τι θέλεις είναι καταλυτικό।
Αν το πάρεις, καλώς, αν δεν το πάρεις, απλά ξέρεις νωρίτερα ότι πρέπει να προχωρήσεις।
Αρκεί να ξέρεις τι θέλεις। Και τι προτίθεσαι να θυσιάσεις για αυτό.
Τις μισοκουβέντες και τα κρυφά νοήματα δε θα μπει κανείς στον κόπο να τα αναλύσει।
Να είσαι ευθύς τελικά μετράει περισσότερο από το να προσπαθείς να περισώσεις μια δήθεν αξιοπρέπεια που ο ίδιος έχεις καταπατήσει। Κι ας λες ό,τι θες στις κατά κόσμον συναντήσεις।
ΥΓ Η απουσία της κριτικής επειδή είσαι μεταξύ αγνώστων ή επειδή δεν τη ζητάς, δεν σημαίνει ότι δε θα λογοδοτήσεις ποτέ।

Επανάσταση? Ζω σε άλλη διάσταση

Έχω νευριάσει με τους κατά κόσμον επαναστάτες। Τα μεγαλύτερα λαμόγια। Οι λιποτάκτες, οι τεμπέληδες και οι αδικημένοι που δε βρήκαν κάποιο βυσματάκι να χώσουν το κορμάκι τους। Αυτοί που φωνάζουν είναι εκείνοι που κατά βάθος έχουν τη μεγαλύτερη ευθύνη। Η κρίση δεν είναι ένα κοινωνικό φαινόμενο που το κοιτάς από μακριά, και κάθε κοινωνιολογική του προσέγγιση είναι μεν ενδιαφέρουσα, αλλά πριν να πεις, να γράψεις για αυτήν, πρέπει πρώτα να κοιτάξεις εντός σου। Επαναστάτες του δήθεν που βρίσκουν ένα νόημα στη ζωή τους με το να φωνάζουν। Ζούσαμε εύπορα με λεφτά που οι γονείς μας κέρδισαν με τον κόπο τους μεν, σε μια περίοδο που όλα χαρίζονταν εύκολα, αλλά κανείς δε μιλάει για αυτό। Δε φταίμε εμείς, βέβαια... Δεν ξέραμε, σαν ανήλικα κάνουμε, όταν μας ζητάνε ευθύνες। Το χρήμα είναι πλασματικό, σε κάθε γωνιά του κόσμου, τίποτα δεν ανταμείβεται όπως του αξίζει γιατί η αξία του καθενός μετριέται ανάλογα με σπρεντς και μπούρδες । Τι κάνει τον αμερικάνο συνάδελφό μου πιο ακριβοπλήρωτο από μένα, και τι κάνει εμένα πιο εύπορη από τον ηλιοκαμμένο χειρωνάκτη του *****στάν? Μια οικονομική φούσκα που γεμίζεται με αέρα στα πολυόροφα τερατουργήματα των μεγαλουπόλεων। Δε φουσκώνει όμως με αέρα η ψυχή, φουσκώνει με περηφάνια। Η επανάσταση, αν θες να την κάνεις, πρέπει να αποδεχθείς ότι είσαι μέρος του προβλήματος, και αν γουστάρεις, να βρεις τη λύση στον περίγυρό σου, για αρχή। Αν το κάναμε όλοι, δε θα ήταν έτσι η κατασταση। Αλλά γουστάρεις να βρίσκεις μια υποψία ανακούφισης ότι δε φταις εσύ όταν σε πηδάνε, ενώ κατά βάθος είσαι η μεγαλύτερη πουτάνα। Σιχάθηκα τις μάσκες της επανάστασης, οι πραγματικοί θιγμένοι δεν μιλάνε για τη σκλαβιά τους, παρά αγωνίζονται νύχτα μέρα για να επιβιώσουν। Δε λυπάμαι όμως αυτούς, λυπάμαι τους άλλους, που μυξοκλαίνε। Γιατί θέλει κότσια να χαμηλώσεις και να σταθείς στο ύψος των περιστάσεων, και δεν πιστεύω σε καμιά επανάσταση, όταν αυτή διαλαλείται।

Μία είναι η ουσία, δεν υπάρχει αθανασία

Απόγευμα φάτσα στο παράθυρο, καφές, μουσική, φάντος, λαϊκά, πυξλαξικά σ αγαποειδή και σιδέρωμα στα διαλείμματα। Γιατί δεύτερη ζωή δεν έχει και η οικοκυρική γίνεται ψυχοθεραπεία μετά το καθημερινό ξεπέρασμα του εαυτού σου। Λίγη ντροπαλότητα σε προστατεύει από μια πιθανή ντροπή, σκέφτομαι, καθώς περνώ με πολιτικά από το διάδρομο και φαντάζομαι τον εαυτό μου, την ώρα που κρυφοκοιτάζω τους θαλάμους, να τριγυρνάω εκεί μέσα, πάνω κάτω, με άγχος στρες (αλλά όχι παχυσαρκία!), από μακριά και αγαπημένοι, σκέφτομαι για τους περισσότερους εκεί μέσα, μέσος όρος ηλικίας πάνω από μένα, καλό αυτό, καλό ή κακό δεν ξέρω, βγαίνω από το κτίριο, αναρωτιέμαι αν τα όνειρα που έκανα θα εκπληρωθούν, αναρωτιέμαι αν όσοι με βοηθάνε θα ζητήσουν αντάλλαγμα, χαίρομαι όταν κάποιος με βοηθά, νιώθω ευγνωμοσύνη και περηφάνια, κάτι καλό πρέπει να έχεις μάλλον για να προσφέρονται από μόνοι τους να σε βοηθήσουν, κι ύστερα, κάτι καλό θα κρύβουν μέσα τους και όσοι σε βοηθούν, δε θέλω να φύγω πια, δεν έχει μακριά για μένα από εδώ και πέρα, εδώ έχω όλα όσα χρειάζομαι, κι εδώ θέλω να μείνω। Δεν μ αρέσουν οι τελείες στη σκέψη, μ αρέσουν οι μπερδεμένες, ενθουσιασμένες προτάσεις, ο ειρμός σε τρεχάλα ανεμπόδιστη, με φαντασία σε φουλ στροφές, προσέχω, το κυνηγάω αλλά όχι και πολύ, τα πιο ωραία έρχονται στην ώρα τους, και ό,τι κι αν τελειώνει το αποχαιρετάω με γεμάτη καρδιά, και μένει μέσα μου μια απίθανη ανάμνηση, σαν αυτές που όποιοι τις έχουν είναι τυχεροί, ή απλά έξυπνοι αρκετά ώστε να εκτιμούν, κι έτσι κι αλλιώς μία είναι η ουσία, δεν υπάρχει αθανασία।
ΥΓ Άντε να αρρωστήσει ο Αγιος Πέτρος, να τη βγάλουμε και φέτος...

Σιγανές ψιχάλες

και μεγάλα λάθη। Που για κάποιον λόγο, δε με αγγίζουν πολύ τελευταία।
Αν το μπορείς ακόμη να κοιμάσαι ένα βαθύ, ήσυχο ύπνο, τότε μπορείς πάντα να ξεκινήσεις από την αρχή।

http://www.lifo.gr/team/bitsandpieces/28362

Δεν ξέρω αν και πόση εξοικείωση μπορώ να αποκτήσω με το θέμα της απώλειας, αλλά η εξοικείωση με τον εαυτό σου είναι πάντα πιο εύκολη, όταν βιώνεις οποιοδήποτε είδος απώλειας। Και τα συμπεράσματα είναι ενίοτε αποστομωτικά.

Νιρβάνα

Αν το μπορείς, προσπάθησε να ανήκεις εκεί που βρίσκεσαι।
Είναι ευτύχημα να μπορείς να ξαναξεκινάς, από την αρχή, δεν μπορούν να το κάνουν όλοι, ή έστω δε βρίσκουν τη δύναμη।
Μυαλγίες και συνάχι, καναπές, η σόμπα αγκαλιά, ρίγη, θα περάσει, τα περαστικά πράγματα δεν τα φοβάμαι.
Κανένα άγχος δε μπορεί να καταβάλει τη νιρβάνα μου αυτό τον καιρό, απραξία ηθελημένη και μη, βουτάω στα σκεπάσματα όλη μέρα, κάθε μέλλον επιφυλάσσει τα δικά του μυστικά, δεν περιμένω τίποτα, ότι και να είναι, αν δε μου γουστάρει θα τα παρατήσω (η εκάστοτε σκέψη μου για τον εφησυχασμό ότι από παντού μπορείς να ξεφύγεις- δε θα το κάνεις αλλά σ αρέσει να το σκέφτεσαι, ε?), δεν έχω ευχές και προσδοκίες αυτό τον καιρό, δεν έχω και τύψεις, νιώθω κάπως πιο μόνη ανάμεσα στα προβλήματα των άλλων, και κάπως πιο ελεύθερη। Δεν θέλω πολλα να μοιραστώ, νιώθω πως αν τα μοιραστώ θα τα μεγαλοποιήσω, κι εγώ θέλω μόνο να ξεχνάω αυτό τον καιρό। Φορμάτ και ριλόουντ που λέμε।
Γιατί κάθε πρόβλημα θέλει το χρόνο του να κατασταλλάξει για να φανεί το μέγεθός του, κι εγώ βαρέθηκα να ψάχνω έντρομη να βρω τι χωλαίνει। Αδιαφορώ και το ευχαριστιέμαι, σαν εκδίκηση।