Καμιά φορά καθώς περνάνε τα χρόνια, σκέφτεσαι αν έχεις χαραχτεί κάπου, σε μυαλά ανθρώπων που πια δεν συναντάς, που πια δε μαθαίνεις πως ζουν και πως είναι. Όπως στο δικό σου μυαλό χαράχτηκαν στιγμιαίες φράσεις, στιγμές, ανθρώπων που μετά προσπερασαν, προσπερασες η απλά διασταυρωθηκαν τυχαία οι πορείες σας.
Θα ήθελα να μαθαίνω πώς εξελίσσονται όλοι αυτοί που με σημάδεψαν με τις μικρές ή μεγάλες κουβέντες τους, αλλά και να μπορούσα δε θα προλάβαινα... Μπορεί και να μη μου άρεσε, λέω.
Χαράξου και μετά σβήσου πάλι με γενναιοδωρία, έλεγε ο Δάσκαλος... Κι άφησε να χαράσσονται μέσα σου μόνο όσα σε πηγαίνουν ένα βήμα μπροστά... Τα θλιβερά νομίζω έχεις χάρισμα να τα απαλύνεις, να τα εξομαλύνεις, μέχρι που γίνονται απλά μαθήματα και όχι απωθημένα...
Έτσι, για να μπορείς να κοιμάσαι ήσυχος μέχρι τα βαθιά γεράματα...
Κι αν τα φτάσεις τα βαθιά γεράματα, να είσαι κι εκεί προσεκτικός. Να χαράζεσαι κι εκει απαλά και όχι φορτικα. Μέχρι εκεί που θα ήθελες. Τα παράσιτα κανείς δεν τα λάτρεψε.
Και μην ξεχνάς, αυτή τη φιλοσοφία να τη μάθεις και στα πλασματακια σου... Να ομορφαίνουν και να στολίζουν όπου περνάνε... Με τα λόγια, τις πράξεις, την ύπαρξη τους γενικά.
Να μην ενοχλείς. Μεγάλη κουβέντα.
