Σκέφτομαι ενα σπίτι σ' εκείνο το νησί με τα 52 χωριά και μια αυλή να μοιράζομαι με άλλους τα βράδια μου και να ακούω μουσικές και να μην υπάρχει καμία πίεση πέρα από το τι καιρό θα κάνει αύριο και αν θα πιάσουμε καλά ψάρια. Και ας είναι και παλιό, να είναι όμως προσεγμένο, γιατί το σπίτι σου είναι ο καθρέφτης της ψυχής σου. Δεν είναι το μπλουζάκι σου ούτε το κινητό σου, είναι ο χώρος που ξαπλώνεις την ψυχή σου όταν είσαι μόνος και δε σε βλέπει κανείς.
Θα θελα να βροντήξω μία και να πάω εκεί που ονειρεύεται η ψυχή μου, σε μια θάλασσα χωρίς παράγκες και ηχεία να λερώνουν την ελευθερία της. Να κοιτάζω και το μάτι μου να βλέπει μακριά, και ο ορίζοντας να μην έχει τελειωμό. Απεραντοσύνη. Και ας φοβάμαι και ας την κοιτάζω από την αμμουδιά, τα μυστικά της είναι τα πιο αθώα. Τα μόνα μυστικά που δε με ενοχλούν. Θάλασσα να κοιτάζω και να μυρίζω αγιάζι. Και να με ζεσταίνει ο ήλιος. Σαν προσευχή χωρίς λόγια.
https://www.youtube.com/watch?v=lZS139s3-Ik
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment