Το να περνάς τα όρια είναι μαγκιά σε ορισμένες μόνο περιπτώσεις, παιδί μου.
Στο μυαλό μου η κουβέντα που ακούω καθημερινά αυτές τις μέρες.... "Να ενεργείς όπως εσύ νομίζεις".... Και μια πρόσφατη συμβουλή, πως με τον εκνευρισμό σου μόνο εσύ χάνεις, κανείς άλλος. Και το γνωστό μότο που σε κάνει σκουπίδι αν το σκεφτείς αμέσως μετά από την ύψωση της φωνής σου, εκείνο που λέει πως "όταν έχεις χάσει όλα τα άλλα, σού μένουν οι καλοί τρόποι".
Οι άνθρωποι είναι κακότροποι πολλές φορές και προσπαθώ να τους αντιμετωπίζω χωρίς να τους φοβάμαι. Γιατί μεγάλωσα πια για να φοβάμαι τον ίσκιο τους. Με τον δικό μου μια χαρά τα πάω.
Αν κάτι δε σ αρέσει, σκέφτομαι, κάνε πως σ' αρέσει. Έτσι, για να ξεγελάει η δεύτερη σκέψη την πρώτη. Και μέσα στο αρνητικό να βρίσκεις το θετικό ότι το παλεύεις.
Και οι άνθρωποι γουστάρουν να αγκιστρώνονται. Ξεχνώντας πως τίποτα από όσα κρατάς σφιχτά δεν είναι απαραίτητα δικό σου.
Ώρες ώρες σκέφτομαι τη χαλαρότητα που θα είχα άλλοτε, τότε που η ζωή μου ήταν εγώ και οι φίλοι μου και κανείς άλλος. Γιατί μετά έρχονται κάτι μικρές σπόντες που λέγονται υποχρεώσεις και ευθύνες και ξαφνικά από παιδί έγινες ενήλικας και μετά κάτι έτρεξε στ' αμπέλι. Λες και η ανθρωπότητα εσένα περίμενε για να την κάνεις παράδεισο.
Ο παράδεισος είναι εντός μου όταν ξυπνάω ήρεμα μετά από έναν απολαυστικό ύπνο. Όταν τσαλαβουτάω στους ανισόπεδα στρωμένους δρόμους με τις βρόχινες γούβες που σου βρέχουν τις κάλτσες, και μετά δεν σκέφτομαι μην αρρωστήσω γιατί όλοι περιμένουν κάτι από μένα και θα ζοριστώ ένα τι παραπάνω. Γιατί φοβόμαστε το ζόρι αντί να τραβάμε καταπάνω του; Ποιο είναι το νόημα της ζωής, η επίπεδη βολικότητα ή η αδρεναλίνη της αβεβαιότητας;
Μιλάω, σου μιλάω, και ξεστομίζω σκέψεις που δε θα παραδεχόμουν στον εαυτό μου. Κι αυτό, όταν δεν ντρέπεσαι να κάνεις τον άλλο καθρέφτη σου, και δε φοβάσαι την αντίδρασή του, ίσως και να λέγεται "έπιασες την καλή".
Μου αρέσουν οι παρομοιώσεις για τους ανθρώπους που ξέρω και δεν ξερω, η άλλη βγαίνει μες στη νύχτα σαν το σταυροφόρο, η άλλη παίζει τη ματζίκα ντε σπέλλ στο ακτινολογικό, η άλλη οδαλίσκη είναι ηρωίδα του αρκά και η άλλη εκείνη η καρτουνίστικη τσιριχτή φωνή που όλοι θυμόμαστε, χωρίς να μπορούμε να προσδιορίσουμε ποια παιδική ηρωίδα έκανε. Εκείνη που μας έκανε να αναρωτιόμαστε γιατί στα παιδικά οι άντρες μιλάνε με τη φωνή τους και ακούγονται σαν αγόρια, ενώ οι γυναίκες θαρρούν πως αν αρθρώσουν τσιριχτά την πρόταση γίνανε κορίτσια.
Και η καλύτερη εκπαίδευση είναι στην πράξη, χωρίς χρόνο για προετοιμασία, όπως τότε που δεν ήξερες τι έκανες και μετά από αυτό ένιωσες ένα βάθρο λίγο πιο ψηλά.
Αγαπώ Κυριακές με καθαρό βλέμμα και μηδενικές προσδοκίες.
Μισώ προσκολλημένους ανθρώπους.
Αγαπώ να λύνω προβλήματα για να νιώθω χρήσιμος δε σημαίνει πως ψάχνω να τα δημιουργήσω από το πουθενά.
Βελτιώνω μια κατάσταση δε σημαίνει ότι η κατάσταση είναι καταδικασμένα αποτυχημένη.
Θέλω να ανέβω σε ένα άλογο και να με πάει όπου θέλει, να βρέχει, να βρέχομαι, να μη σφίγγω τους ώμους μου, να μην πλένω συνέχεια τα χέρια μου με το φόβο εκείνων των αόρατων μικροβίων, να μην ξεπλένω συνέχεια τις σκέψεις μου από εκείνους τους αόρατους πολυανθεκτικούς φόβους. Αν κάτι πρέπει πλέον να μάθω είναι πως στήριγμά σου είναι εκείνη η ατέλειωτη βόλτα που κάνεις με τον εαυτό σου σαν όλοι να λείπουν. Σαν πρόβα για όταν όλοι θα λείπουν.
Γιατί ναι μεν τώρα αναζητάς ξεκούραση, αλλά κατά βάθος η κούραση είναι δικαίωμα και πρόνόμιο.
Αφιερωμένο σε εκείνα τα παιδιά που δε λένε τι σκέφτονται, όμως το κορμί τους είναι ένα διήθημα και το μυαλό τους ένα κουβάρι και η κούραση για αυτούς απαγορευτική.
Όσο η συνήθεια και αν χτυπά, δε θα ξαναγκρινιάξω.
Όμως θα κλάψω όταν προσεύχομαι για μένα και μετά αμέσως αναρωτιέμαι πού είναι ο Θεός όταν βλέπω αυτά που βλέπω.
Τιμής ένεκεν στα παιδιά που είδα να ζουν σαν κάθε μέρα τους να ήταν η προτελευταία. Γιατί η τελευταία ήταν απαίσια.
No comments:
Post a Comment