Άγιο ρεπό.

Τα βράδια που κοιμάσαι θέλω να έρθω να σου ψιθυρίσω πως σ' αγαπώ.
Και το κάνω.
Μαθαίνω ν αγαπώ κάθε μέρα, με έναν τρόπο αόριστο και χαλαρό,
με κρατάει δεμένη η αίσθηση της ελευθερίας που μου προσφέρεις.
Λαχταράω να περπατήσω ατέλειωτα, σαν να μην υπάρχει αυριανή κούραση, σαν να μπορώ να τα ξεχάσω όλα.
Θέλω να σου μαγειρέψω και να σου χαϊδέψω τα μαλλιά όταν θα πέσεις κουρασμένος να ονειρευτείς.
Κι αυτό, για κάποιον ανεξήγητο τρόπο, κάποιες φορές μού φτάνει.
Προσεύχομαι για κάθε μέρα να ήταν μεγαλύτερη, να μου έφτανε να κάνω κι άλλα πράγματα. Και ποτέ δε φτάνει.
Μού λείπει η παρέα αλλά πιο πολύ μού λείπει αυτός ο χρόνος με τον εαυτό μου. Το πρωινό με τον εαυτό μου είναι πιο λαμπερό, πιο πολύτιμο από τη νύχτα με τον εαυτό μου.
Θέλω να χορεύω και να ξεχνάω τα πάντα, σαν οι κινήσεις στο πάτωμα και τα πηδήματα στον αέρα να κάνουν τα άγχη  να φεύγουν.
Έχω βάλει τρεις, τέσσερις, πέντε μικρούς στόχους, κι αυτό με κάνει να ξέρω τι θέλω και να βαδίζω προς τα εκεί.
Και όλα τα άλλα, καπνός.