Ξεροκεφαλιά vs. old days to be forgotten

Θέλω κάθε μέρα να θυμάμαι πως ζω αυτό που ήθελα και διάλεξα.
Για να μαθαίνω πως δεν είναι όλα όπως τα φαντάζεσαι και να μαθαίνω πως πρέπει να θυμάσαι να αλλάζεις στόχους.
Θέλω κάθε μέρα να πηγαίνω και σε μια διαφορετική γωνία του κόσμου, της γειτονιά έστω, έτσι, για να δίνω φόντο σε κάθε γωνιά του μυαλού μου.
Το μυαλό  μου ένας χώρος αχαρτογράφητος, κι έτσι θα μείνει, γιατί είναι απολαυστική η αίσθηση του χάους.
Υπάρχουν περιοχές του μυαλού μου που θέλω να σβήσω, και λέγονται αμφιβολία και εξάρτηση. Δε θέλω να κατακτήσω τη βεβαιότητα πια, γιατί έμαθα σαν καλός μαθητής πως η βεβαιότητα είναι πλάνη για τους μη τολμηρούς. Θέλω να κατακτήσω εκείνη την αίσθηση που έχεις όταν φτάνεις σε μια κορυφή και δεν ξέρεις πώς θα κατέβεις γιατί έχει νυχτώσει... Αλλά στέκεσαι να αγναντέψεις σαν να μην υπάρχει αυριανό πρέπει αλλά μόνο τωρινό θέλω.
Γιατί αυτό το αίσθημα πρέπει να το βιώσεις πριν να πάρεις τις λεγόμενες μεγάλες αποφάσεις. Και τότε οι μεγάλες αποφάσεις φαντάζουν τοσοδούλες.
Κι αν εσύ ζορίζεσαι, θα σε τραβήξω πια από το χέρι. Αφού έτσι το θέλεις.
Κι αν θες, μπορείς να φύγεις. Δεν έχω εχέγγυα για καλή ζωή, κανείς δεν έχει. Έχω ομως τη διάθεση και το μυαλό.
Λατρεύω το αισιόδοξο μυαλό που όλα τα αλέθει σε μια εσάνς φαντασίας και παιδικότητας. Σαν να μην πέρασε ποτέ από πάνω μου η δυστυχία.
"Ακόμη κι όσοι κατάφεραν από την κακοτυχία να επιστρέψουν, δε χαμογέλασαν ποτέ. Όπως δε χαμογελούν ποτέ τα έντομα".
Χαμογελώ. Καλημέρα.

Γιατί αν η ξεροκεφαλιά να ζω στον κόσμο μου, με έφτασε ως εδώ, τη γουστάρω και δεν την αλλάζω.
Αν ξεχνάω κάθε ασχήμια, ο κόσμος μου θα είναι πάντα όμορφος.
Και θα νιώθω πως τίποτα, τίποτα κακό δε μπορεί να με αγγίξει. 

Διάλειμμα τώρα, για ζωή.