Ανασκοπήσεων έναρξη...

Τελειώνει το έτος και ξεκινούν οι ανασκοπήσεις. Και νομίζω βγαίνω στα συν. Σε τόσους χρονικούς υπολογισμούς στο νου μου, δεν είχα ποτέ ξεπεράσει τον ουδό του 2012. Λες και από εδώ και πέρα ήταν terra incognita. Δε μ ένοιαξε ποτέ ούτε και με νοιάζει στο εξής τι θα γίνει. Απλά θα περιμένω να δω. Το να ακούς και να βλέπεις ένα έμπρακτο ευχαριστώ από έναν άνθρωπο που θαυμάζεις, κάνει τη μέρα σου πιο χρωματιστή, και επισκιάζει όλους τους υπόλοιπους που πέρασαν και δεν ακούμπησαν ένα ευχαριστώ πάνω στους κόπους σου. Κοιτάζεις το σώμα σου και το πρόσωπό σου και τα γραμμένα πάθη πάνω σου, και ζεις μ αυτά σε αρμονία, και δε σε νοιάζει και πολύ το αύριο. Έχω να νιώσω ζήλεια πολύ καιρό, μόνο θαυμάζω ό,τι ωραίο βλέπω, και προσπαθώ να δω από πού αντλούν όλοι τη δύναμη να μη γκρινιάζουν, να βαδίζουν άξιοι μπροστά. Κι ακούω μεταμεσονύχτιες ανασκοπήσεις εμπειριών, την ώρα που νυστάζω, σαν να ακούω μια γιαγιάκα να αναπολεί το παρελθόν της, και συνειδητοποιώ πόσο έντονα χαράζονται οι δύσκολες καταστάσεις μέσα σου. Και λατρεύω να ακούω ιστορίες για αγρίους και να μαθαίνω λεπτομέρειες για ανθρώπους. Μου αρέσει που θαυμάζω τόσους ανθρώπους, σαν να είναι όλοι μαζεμένοι σε ένα λίκνο αξιοπρέπειας, και μαθαίνω κι εγω να ζω ανάμεσα. Και μετά θέλω να ζω σε μια φωτογραφία και να κοιτάζω ασάλευτα τον κόσμο να περνά και να κοιτάζει. Και μετά θέλω να πάω και πίσω στο σπίτι που μεγάλωσα και να τους πω πως μεγάλωσα πια και πως είμαι ένας άλλος άνθρωπος από αυτόν που έκλαιγε με το πρώτο κόμπο στο λαιμό, και πως και τώρα κλαίω, αλλά αυτόν τον κόμπο τον καταπίνω πιο εύκολα.
Η αλήθεια είναι πως γίνομαι αυτό που ονειρευόμουν, και πως παρά τις δυσκολίες, το όνειρο που γίνεται πραγματικότητα είναι πολύ, πολύ απολαυστικό.