Wishful thinkings ανακατεμένα, γιατί η συνοχή του λόγου δεν είναι πάντα το ζητούμενο.

Στην καινούρια δουλειά δεν γίνομαι κομμάτι των ανθρώπων που αναλαμβάνω να βοηθήσω, και ούτε κι αυτοί γίνονται τόσο κομμάτι μου. Άγνωστο το αίτιο. Επιστρεφοντας σπίτι ξεχνάω τους πάντες και τα πάντα. Σαν να είναι λίγο πιο βαρετοί, λίγο πιο κενοί αυτοί οι άνθρωποι, ίσως να είναι απλά μουδιασμένοι. Δουλεύω σε ένα χώρο που υποτίθεται πως προκαλεί συγκινήσεις και απορώ που σπάνια βλέπω ανθρώπους να κλαίνε. Η ψυχραιμία τους μού είνα ξένη. Σαν να σε ευνουχίζει λίγο αυτός ο καθωσπρεπισμός της επιστήμης που πλανάται στον αέρα. Εγώ όμως δε γουστάρω να το παίζω επιστήμονας. Με ξενερώνει κάπως αυτή η επίδειξη γνώσης, αυτές οι θεωρητικές συζητήσεις πάνω από το κεφάλι του άλλου. Εν τέλει μου αρέσει ακόμα και να παραδέχομαι πως ξενερώνω, μάλλον γιατί έτσι μόνο θυμάμαι πλέον ότι θέλω κάτι παραπάνω.


Σ' έχω διαλέξει 
να σ αναστήσω,
να σου μιλήσω
και να σε πείσω,
να δραπετεύσουμε μαζί,
και δεν το ξέρεις.