Suffer the weight or get buried by it
Αναρωτιέμαι για τη θλίψη των ποιημάτων της Δημουλά και την άρνησή μου πλέον να τα διαβάσω.
Άρνηση να πιάσω στα χέρια μο οτιδήποτε θλιμμένο, σαν άμυνα, σαν απόσταση που θέλω να πάρω από τα μη ειπωμένα.
Στο μυαλό μου εικόνες και σκέψεις που δε θέλω να συνεχιστούν,
και μετά η αγωνία της αλήθειας.
Σταυροδρόμι δύσκολο, να ανεχτώ ή να πουλήσω όσο-όσο;
Κι αν αλλάξεις δρόμο, τι σε περιμένει στη στροφή;
Εμπιστεύεσαι πιο πολύ το ένστικτό σου, το πάθος σου ή τη λογική σου;
Και μήπως κατευθύνεις το ένστικτό σου με βάση τα πάθη σου;
Όταν κάτι σε τρελαίνει, κάνεις ότι δεν το βλέπεις, για να μπορέσεις να είσαι ήρεμος.
Μην ταράζεσαι, λέω μέσα μου.
Τα τελευταία μαθήματα είναι ότι αν δε θέλω κάτι να συμβεί, δεν πρέπει να το θέτω καν στο τραπέζι.
Αν θέλω κάτι, πρέπει να φτύσω αίμα για να το έχω.
Με έναν τρόπο που να φτύνεις αίμα και να μη το βλέπει κανείς, ούτε ο ίδιος σου ο εαυτός.
Σε σιγοτρώνε αυτές οι αντιστάσεις.
Σε όλα αυτά πρέπει να διατηρείς ένα στωικό χαμόγελο- ειρωνεία ή νίκη;
Μου λείπει η ατέλειωτη περισυλλογή. Φαντάζει πολυτέλεια, στο πλήθος των σκέψεών μου, το να ασχοληθώ ενδελεχώς με κάτι. Και ωστόσο δεν ασχολούμαι με πολλά.
Ως τώρα έχω μάθει πως σημασία έχει το τελικό αποτέλεσμα, no matter what.
Τα σιγανά ποτάμια να φοβάσαι, λένε, κι ίσως το χρησιμοποιώ για καθησύχασμα.
Θέλω μια απάντηση στις ερωτήσεις μου, από κάποιον που να το δει απ' έξω.
Θέλω μια συζήτηση με τον εαυτό μου σαν να μην υπήρχα εγώ στο ανάμεσα.
Τι επιλέγεις να κάνεις όταν όλα σου φαίνονται ερωτηματικά....
Με ό,τι και να έχεις να παλέψεις, σημασία έχει να  αποφασίσεις αν θα πάρεις την αγωνία σου και θα φύγεις, ή αν θα κάτσεις να δεις μέχρι το τέλος.
Suffer the weight or get buried by it.

Θα ακούσω λοιπόν στο repeat την αγαπημένη μελωδία εκείνης της διαμονής στο νησί μέχρι να αποφασίσω.