Μετρώ τα κύματα.

Κάθε φορά που επιστρέφω σε αυτό εδώ το μπαλκόνι, ανανεώνεται το μυαλό μου και στο τέλος μού βγαίνει ένα χαμόγελο από βαθιά. Και μια μεγάλη ανάσα ανακούφισης. Ανακούφιση που όσα κι αν περνάμε, είμαστε καλά για να τα αντιμετωπίζουμε. Οι καταστάσεις στη ζωή όλων όσων ξέρω έχουν αλλάξει, κοιτάζω αμήχανα και συνειδητοποιώ πως όταν χάνεσαι είναι πιο εύκολο να χαθείς, αποποινικοποιείς κάποια πράγματα, η άγρυπνη ματιά των άλλων ανθρώπων σε προστατεύει ενίοτε από το να πέσεις σε βούρκο, και σε αναγκάζει να σταθείς στα πόδια σου από πείσμα, ίσως. Η αποστασιοποίηση είναι ωραία λύση, έλεγα πάντα, αλλά να που κάποιες φορές πρέπει να χωθείς ανάμεσα στους άλλους για να ορίσεις τον εαυτό σου.
Σήμερα αναρωτιόμουν τι σημασία έχει να δω τον ουροσυλλέκτη του ζητιάνου, και σκεφτόμουν πως αντί να έχουν το βλέμμα της λύπησης στην πινακίδα "πεινάω", υπάρχουν άνθρωποι που συμπάσχουν και λένε από μέσα τους "κι εγώ πεινάω". Η βόλτα στην παλιά αγαπημένη μου συνοικία, ίδια ώρα, πάντα Κυριακή, σε κάποιο ημι-ηλιόλουστο τραπεζάκι μιας ερημική καφετέριας, μού θυμίζει πάντα τι ήμουν και τι είμαι, και όσο κι αν εξουδετερώνομαι από την καθημερινότητα, όσο κι αν πασχίζει η ρουτίνα και η πίεση να με κάνει έναν βαρετό ενήλικα, εγώ νιώθω πάντα, μα πάντα, ένα μικρό παιδί που απλά το έχουν ρίξει τα βαθιά και κολυμπάει σα χαζό, ξέροντας πως όπου να' ναι και πάλι, θα έρθει κάποιος να του μάθει να επιπλέει.