Επιστρέφοντας, κρατάω στο αριστερό μου χέρι ένα μεγάλο κενό ασυνεννοησίας ή μάλλον ξενέρωτης συνεννόησης (για να μην εμπίπτω σε αχαριστία), και στο δεξί ένα χαμόγελο που δε λέει να βγει προς τα έξω, γιατί δεν βγαίνει από μέσα. Να νιώθεις πως ό,τι πεις μπορεί να σχολιαστεί εναντίον σου, να συνειδητοποιείς ότι κάποιος που θαύμαζες πιθανώς είναι μαλάκας, να ξυπνάς το πρωί και να μην έχεις όρεξη να μπεις πάλι σ εκείνο το χαμό που κανείς δε λέει εύκολα ευχαριστώ, κι όταν το λέει νιώθεις ότι δεν έχεις ανταποκριθεί επάξια για να το αξίζεις, και λες στον εαυτό σου πως δε φταις εσύ για τις δυσπραγίες των άλλων, ούτε είσαι υποχρεωμένος να τα ξέρεις όλα, dear darkness, είναι χαρά θεού έξω και εγώ ζω με φόβο Θεού καθημερινά, τη μια χαίρεσαι που ζεις αυτό που ήθελες, και μετά ψάχνεις έναν έστω μικρό λόγο να χαίρεσαι που ζεις έτσι. Αλλά δε βαριέσαι, ξέρω πως όλα με τον καιρό στρώνουν. Όπως πάντα.

Dear darkness
Dear darkness
Won't you cover, cover
Me again?