Γελάς με τα γενόμενα. Γίνεται λύση ανάγκης, το να εκπέμψεις μια μικρή σιγουριά ότι εσένα δε σου συμβαίνει. Όπως σε όλες τις καταστάσεις, μέχρι να χτυπήσει τη δική σου πόρτα. Κάποιος διασπείρει έναν ιό, και το θέμα σε κάνει να γελάς μέχρι να τύχει σε κάποιο δικό σου άνθρωπο. Μέχρι να δεις ότι ένας από αυτούς τους χίλιους είναι ο γείτονάς σου, ο φίλος σου, ο φίλος του φίλου σου, ο πατέρας ενός παιδιού. Δε θέλω να γελάω όταν ακούω τα σχετικά αστειάκια που κρύβουν κατά βάθος την έλλειψη πάθους, την κακόγουστη εκτόνωση ανθρώπινων απωθημένων σε εξαρτημένα κορμιά για να κατορθώσουν να επιστρέψουν στο σπίτι τους λίγο λιγότερο καταπιεσμένοι, προτιμώ να σιωπώ για τα θύματα των περιστάσεων, και για τις κουβέντες μέσα στα σπίτια, που αν είχαν γίνει, θα είχαν αποτρέψει στο κλείσιμό τους.
Στην τελική καθένας ξεδίνει κάπου. Το πού ξεδίνω εγώ όμως δεν έχει δικαίωμα να επηρεάζει με κανένα σοβαρό τρόπο εσένα.
Κι έχω καθημερινά και μια καινούρια πρόκληση να με περιμένει, και οι απαιτήσεις αυξάνονται όπως και να το κάνεις, και μέσα στα ανεβοκατεβάσματα στις σκάλες, αναρωτιέμαι αν αυτό είναι που πραγματικά θέλω, δε βαριέσαι όμως, θα περάσει κι αυτό. Νιώθω λίγο πιο ελεύθερη όταν πείθω για λίγο τον εαυτό μου ότι θα μπορώ πάντα να αλλάξω γνώμη. Δεν επενδύεις ποτέ με αυτή την ιδέα στο κεφάλι σου, αλλά να, μπορείς να ξεφεύγεις λίγο την ώρα που πήζεις, πιστεύοντας ότι δε θα είναι για πάντα.
Στην ουσία χρειάζομαι κάποιον να θαυμάζω.
Από κοντά, πολύ δύσκολα βρίσκεις κάποιον που να αξίζει ολοκληρωτικά να τον θαυμάζεις. Ίσως γιατί οι αξιοθαύμαστοι ξέρουν να το κρύβουν καλά. Ή γιατί έχεις γίνει αυστηρός στις κρίσεις σου.
Οι κόποι και τα τιμήματα πάντα κοστίζουν, το θέμα είναι πώς κοστολογείς εσύ στο δούναι και λαβείν.
Ανυπομονώ έναν βαθύ πολύωρο ύπνο.
Και ανυπομονώ να βρω κάποιον στο καινούριο μου περιβάλλον στον οποίο να μπορώ να ξεδίνω κι εγώ.